Lover Revealed // J.R. Ward

แม็กซ์ชอบหนังสือชุด "ภราดรภาพแห่งกริชดำ" อ่านแล้วรู้สึกว่าไม่ค่อยมีความหมายใช่ไหมล่ะ นั่นเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว เพราะชื่อชุดหนังสือตอนนี้แล้วแต่คนแต่งจะตั้ง กะเอาให้เท่ห์ไว้ก่อน

หนังสือชุดนี้ถือว่าเป็นชุดที่มาแรงแซงทางโค้งมากที่สุดแล้วล่ะ ณ เวลานี้ ดังนั้นแม็กซ์จึงขอแนะนำคนที่ไม่ได้อ่าน ให้รีบอ่าน จะได้อินเทรนด์ ไม่ตกสมัย และที่สำคัญแม็กซ์ว่าช่วงนี้ล่ะถือเป็นจุดสูงสุดของเจอาร์ วาร์ดแล้วในการเขียนชุดนี้ ต่อไปอีกไม่นานถ้ายังไม่ยอมจบชุดนี้ลง อาการมั่วน้ำเค็มก็เริ่มเกิดขึ้น เหมือนกับที่เกิดกับหนังสือชุดสนุกหลายชุดตอนนี้

Lover Revealed เป็นเล่มที่สี่ในชุด และเป็นเรื่องของตัวละครที่แม็กซ์แทบไม่อยากจะอ่านเลยก็ว่าได้ พระเอกเป็นมนุษย์ธรรมดาที่ถูกดึงเข้ามาอยู่ในกลุ่มนับรบแวมไพร์ ส่วนนางเอกก็เป็นแวมไพร์สาวที่แสนจะอ่อนแอ น่ารำคาญ

ดังนั้นแม้แม็กซ์จะชอบชุดนี้มากแค่ไหน แม็กซ์ก็ไม่ตื่นเต้นสักนิดเมื่อรู้ข่าวว่าเล่มนี้จะออกขาย แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เมื่อเพื่อนที่เชื่อถือได้ (หมายถึงเพื่อนที่มีรสนิยมคล้ายคลึงกับแม็กซ์) รับประกันว่าแม็กซ์จะต้องชอบเรื่องนี้แน่ ความอยากอ่านจึงค่อยกลับมา และเหมือนทุกครั้งที่คำแนะนำของเพื่อนคนนี้เป็นความจริง

แม็กซ์ชอบ Lover Revealed ด้วยเหตุผลหลายอย่าง แต่ที่สำคัญที่สุดแม็กซ์ชอบที่เจอาร์ไม่เปลี่ยนแปลงบุคลิกของมาริสซ่าเลยสัก นิด แต่ทำให้แม็กซ์หันมาชอบเธอได้ นั่นเป็นจุดเด่นมากของเรื่อง และเพราะมุมมองที่มีต่อมาริสซ่าเปลี่ยนแปลง ก็เลยทำให้ความชื่นชอบในเรื่องนี้เพิ่มขึ้นมา

แน่ละวิธีการแก้ปัญหาความรักระหว่างแวมไพร์และมนุษย์ (ในโลกที่แวมไพร์ไม่อาจเปลี่ยนมนุษย์ให้เป็นเหมือนกับตนเองได้) ของเจอาร์มันง่ายไปหน่อย และเป็นสูตรสำเร็จเกินไป แต่ถ้าให้เลือกระหว่างการไม่มีทางออกของปัญหา กับวิธีง่ายที่ใช้แต่ทำให้เรื่องจบลงอย่างมีความสุขได้ แม็กซ์เลือกของง่ายค่ะ (เข็ดแล้วกับ The time-traveller wife)

และถ้าแม็กซ์ไม่พูดถึงกลิ่นแนววาย (พูดถึงวายขอนอกเรื่องหน่อยแล้วกัน เพิ่งรู้ว่าห้างเซ็นทรัลมีบัตรที่ชื่อ Central Y Club ไม่รู้ว่าใครเป็นคนตั้ง แต่ถ้าแม็กซ์เป็นผู้ชาย สงสัยไม่มีทางพกบัตรใบนี้มาถือแน่ค่ะ) กับหนังสือชุดนี้ ก็คงประหลาดสักหน่อย เพราะคิดว่าคนที่อ่านทุกคนก็คงรู้สึกถึงมันได้ และคนแต่งเองก็ไม่ได้คิดจะปกปิดอะไร

สำหรับแม็กซ์แล้วบอกตามตรงว่าเฉยนะคะ เพราะคิดอยู่เสมอว่าผู้ชายนี่มีโครโมโซมเอ็กซ์อยู่ตัวตัวนึง ก็คงได้ลักษณะของผู้หญิงติดไปบ้างไม่มากก็น้อย เมื่อมาผสมผสานกับแกนของเรื่องนี้ที่วางเรื่องให้อยู่ในสังคมที่ผู้ชายเป็น ใหญ่ และทำหน้าที่สำคัญในการปกป้องเผ่าพันธุ์ของตัวเอง ความเป็นพี่น้องเพื่อนพ้องร่วมรบ ความผูกพันที่บางครั้งดูมันจะลึกซึ้งจนก้าวล่วงเข้าไปในขอบเขตที่ต้องห้ามก็ ย่อมมีบ้าง

ความสัมพันธ์ระหว่างวี (ที่ไม่ใช่อคาเดมี่ของยูบีซี) กับบุชดูจะหมิ่นเหม่การยอมรับได้สักหน่อย แต่แม็กซ์ก็ยังโอเคอีกนั่นแหละ แม้แม็กซ์จะตั้งคำถามถึงเหตุผลที่ทำให้ความเป็นเพื่อนของทั้งคู่แน่นแฟ้นกัน อย่างนี้ แต่แม็กซ์เข้าใจว่าทำไมวีถึงคิดว่าบุชเป็นหนึ่งในคนที่เขาคิดว่าเป็นของเขา (ในฉากที่เขารู้แล้วว่าบุชและมาริสซ่าลงเอยกันด้วยดี) ความรู้สึกของวีเหมือนคนที่สูญเสียคนที่เขาผูกพันมากที่สุดไป มันไม่ใช่ประเด็นเรื่องโฮโมอย่างเดียว แต่เป็นความว่างเปล่าของคนที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง เพราะบุชเจอผู้หญิงของเขาแล้ว ในขณะที่วี ไม่มีใครเลย นอกจากบุช

พูดตามตรงนะคะ แม็กซ์ชอบกลิ่นวายในเรื่องนี้ด้วย เพราะคิดว่าเป็นสิ่งใกล้เคียงกับความจริงมากกว่าที่จะไม่มีเลย ลองนึกถึงกลุ่มนักรบผู้ชายที่อยู่ด้วย กินนอนด้วยกัน ออกรบและตายด้วยกัน คุณจะไม่คาดหวังหรือว่าความผูกพันระหว่างกันจะให้ความรู้สึกที่บางครั้งเกิน เพื่อนไปบ้าง

แม็กซ์แน่ใจว่าในฐานะของหนังสือโรแมนซ์ เรื่องวายนี่คงเป็นแน่ผงชูรสของเรื่อง คนอ่านไม่ต้องกลัว (หรือบางคนอาจจะหวัง) ว่ามันจะกลายเป็นหนังสือเกย์หรอกนะ เล่มหน้าวีก็จะเจอผู้หญิงของเขาแล้ว แม็กซ์ว่าเราจะได้ข้อมูลมากขึ้นนะถึงเหตุผลที่เขาผูกพันกับบุชมาขนาดนี้

ณ เวลานี้ แม็กซ์ยกให้เจอาร์ วาร์ดเป็นเจ้าแม่หนังสือแนวพารานอมอล (แบบชุด) ที่ดีที่สุดไปแล้วนะคะ ขอคารวะที่ทำให้แม็กซ์ชอบมาริสซ่าขึ้นมาได้ ทำไม่ได้ง่ายหรอกนะคะ เมื่อคิดว่าแม็กซ์รำคาญผู้หญิงคนนี้มากขนาดไหน

คนที่ชอบแนวพารานอมอล และชอบด้านมืดของตัวละคร ความไม่สมบูรณ์แบบ เรื่องราวที่อ่านแล้วบางครั้งทำให้น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว และคนที่ไม่กลัวโฮโมติดปลายนวมนิดหน่อย ขอเชิญก้าวเข้าสู่โลกของภารดรภาพแห่งกริชดำแล้วกันค่ะ

แล้วเจอกัน