Gideon // Jacquelyn Frank

อันดับแรก (ต้องรีบบอกก่อนจะลืมเหมือนทุกครั้ง) รบกวนคนที่ลงชื่อไว้ในบลอกเรื่องหนังสือฟรี ช่วยส่งที่อยู่ให้แม็กซ์ทางอีเมลล์ด้วยค่ะ ที่ maxtreming@yahoo.com เตือนเรื่องชื่อหนังสืออีกทีนึงก็จะดีมากค่ะ จะได้ไม่ได้กลับไปเปิดบลอกเดิมอีกรอบ ทุกเรื่องที่ลงชื่อไว้ไม่มีปัญหานะคะ ยกเว้นแต่เรื่อง Pearl Jinx ที่หนังสือมีปัญหา เพราะว่าหน้าไม่ครบ ก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ แต่ถ้าจะเลือกเรื่องอื่นก็ยินดีเลยค่ะ ไม่มีปัญหา

เรื่องที่สองคงเป็นเรื่องแท็ค หลังจากโง่มานาน ก็มีคนแนะนำให้แม็กซ์ใช้แท็คติดตามบลอก เวลาค้นหากระทู้เก่าจะได้ง่าย ระหว่างนี้ก็จะพยายามปรับเปลี่ยนบลอกที่เขียนไปแล้วให้มีแท็คให้ครบนะคะ

หนังสือรีวิวของวันนี้เป็นเล่มสองในชุด คนเดินกลางคืน หนังสือที่ตั้งชื่อง่ายมาก เพราะเอาชื่อพระเอกมาเป็นชื่อเรื่องของแจ็คเกอลิน แฟรงค์ หนังสือเล่มนี้ทำให้เธอกลายเป็นนักเขียนระดับนิวยอร์คไทม์ ทั้งที่เพิ่งเขียนได้แค่สองเล่ม

ลือกันว่าแจ็คเกอลิน แฟรงค์คือเชอริลีน เคนย่อน คริสตีน ฟีแฮน และเจอาร์ วาร์ดคนถัดไป ดาวรุ่งในแวดวงพารานอมอล ฮ็อตสุดสุดในยุคนี้

นั่นคือคำเล่าลือ แต่สำหรับแม็กซ์เธอคือนักเขียนที่น่าสนใจ แต่ก็น่าเบื่อไปในเวลาเดียวกัน

แม็กซ์ชอบพล็อตเรื่องของเธอที่สร้างสรร ไม่ซ้ำซาก (มากนัก) เรื่องราวของสิ่งมีชีวิตที่เหนือธรรมชาติผู้ยึดเอาเวลากลางคืนเป็นที่ เพ่นพ่าน ในโลกของเธอมีทั้งเดม่อน ซึ่งคิดว่าคงเป็นตัวละครหลัก แวมไพร์ หมาป่า และเหล่าชาร์โดว์วอร์คเกอร์ ซึ่งยังไม่รู้ว่าคืออะไรกันแน่ เพราะยังไม่ได้ออกมามีบทบาท

แม็กซ์ชอบเรื่องของเธอ เพราะนางเอกมีความเหมือนนางเอกของเชอริลีนที่เก่งและช่วยเหลือตัวเองได้ (ต่างจากนางเอกของคริสตีน และเจอาร์) แต่พระเอกก็ไม่ถึงกับเป็นอัลฟ่า หรือชีวิตบัดซบ ทนทุกข์ทรมานทั้งปีทั้งชาติ

พระเอกในเรื่องนี้กิเดียน มีอดีตที่เจ็บปวด เขาเคยทำผิดพลาดในอดีต เป็นผู้สนับสนุนการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ เขายอมรับความจริง และทนอยู่กับมัน แต่ไม่ได้ทำให้ตัวเอกกลายเป็นพระเอกขี้บ่น หรือจมปลักอยู่กับอดีต เขาเป็นพระเอกโรแมนซ์ไม่กี่คน ที่ออกมาพูดสนับสนุนเมื่อนางเอกอาสาไปทำภารกิจที่เสี่ยงตาย เขาไม่ห้ามเธอ และยังเป็นปากเสียงช่วยพูดว่าเธอเหมาะสมกับงานนั้นเพียงใด แค่นี้ก็ทำให้แม็กซ์ชอบเขาได้มากแล้ว

ไม่สำคัญว่าเขาแก่กว่านางเอกสี่ห้าร้อยปี

หลังจากผ่านการคุมคามจากพ่อมดในเรื่องเจค็อบ (เล่มแรกในชุด) เหล่าเดม่อนก็เริ่มผ่อนคลาย แต่แล้วก็มีการลอบทำร้ายอิซาเบลล่า (นางเอกเล่มแรก) ทำให้เดม่อนต้องกลับมาเผชิญหน้ากับภัยเฉพาะหน้าอีกครั้ง แต่คราวนี้พวกเขาไม่ได้สู้ตามลำพัง มีแวมไพร์และหมาป่ามาร่วมสังคายนาด้วย (แม้ว่าแม็กซ์จะไม่เข้าใจนักว่า พวกนั้นมันจะมาช่วยทำไมวะ ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย แต่เนื่องจากตัวแวมไพร์ และหมาป่าที่ออกมามีบทมันน่าสนใจ ก็เลยพอจะให้อภัยได้)

และท่ามกลางความวุ่นวาย ความรักระหว่างกิเดียน ซึ่งเป็นเดม่อนที่อายุเยอะที่สุด กับแม็กดาเล็กน่า ก็เกิดขึ้น แม็กซ์ชอบวิธีเล่าเรื่องความรักของสองคนนี้ ความรู้ตัวว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่าของเล็กน่าทำให้เรื่องน่าอ่าน และน่ารัก แรงหึงหวงแต่พองามทำให้เรื่องมีสีสัน ความไว้ใจกันอย่างสุดซึ้งทำให้เรื่องมีคุณค่า

แต่

มีคำว่าแต่เสมอค่ะ

ภาษาที่ใช้ในการเล่าเรื่องเป็นปัญหาที่แม็กซ์มี ต่อหนังสือของแจ็คเกอลินเสมอ มันทำให้แม็กซ์รู้สึกว่ากำลังอ่านหนังสือทีเขียนขึ้นเมื่อสักยี่สิบปีก่อน วิธีการใช้คำพูดที่เป็นภาษาราวกับวรรณคดีไทย การเปรียบเทียบเปรียบเปรยที่นักอ่านนิยายไทยอาจจะชอบ แต่มันทำให้แม็กซ์ประสาทเสีย

นอกเหนือจากนั้น ก็ถือว่าโอเค แม็กซ์มีปัญหากับการปูพื้นความหลังระหว่างกิเดียนและเล็กน่าบ้าง เพราะในเล่มนี้ทำราวกับว่าพระเอกและนางเอกมีอาการติดตรึงซึ้งใจกันมาหลายปี แล้ว แต่ถ้าย้อนนึกกลับไปในเรื่องเจค็อบ แม็กซ์ไม่ได้ความรู้สึกสป๊าคส์อันนี้เลยล่ะ นั่นคือปัญหา คนแต่งคงลืมไปว่าต้องทิ้งเชื้อไว้ให้เล่มสองบ้าง ทำให้พอเปิดเล่มนี้มา แม็กซ์เลยงงหน่อย ๆ ว่า มันปิ๊งกันตอนไหนวะ

แต่ความผิดพลาดนี้จะไม่เกิดต่อในเล่มสาม เพราะในเล่มนี้ทิ้งท้ายเอาไว้สำหรับพระนางในเล่มสามจนแม็กซ์เกิดอาการ โคตรอยากอ่าน เปิดตัวพระเอกและนางเอกได้น่าดู ไม่นับบทคัดย่อของเล่มสามที่ใส่ไว้ท้ายเล่มนี้ ที่น่าอ่านมาก

คะแนนที่ 73 (ดีกว่าเจค็อบ เพราะแม็กซ์ชอบความสัมพันธ์ระหว่างพระเอกและนางเอกในเล่มนี้มากกว่า)