Unleashing the Storm // Sydney Croft

มาถึงเล่มสองในชุด ACRO (อันเป็นชื่อย่อของหน่วยงานปฏิบัติการลับในเรื่อง) ต่อเรื่องจากเรื่อง Riding the storm

เล่มนี้แม็กซ์ว่ามีความน่าสนใจมากกว่าเล่มแรกนะ แม้ว่าตัวเอกจะดูไม่เด่นเท่า (หรืออย่างน้อยทอมมี่ก็สู้เรมี่ไม่ได้) แต่พล็อตรองในเรื่องเริ่มมีความชัดเจนและเกี่ยวเนื่องกันมากขึ้น ทำให้เห็นทิศทางความเป็นไปของชุดมากขึ้นเช่นกัน

ACRO ย่อมาจาก Agency for Covert Rare Operatives เป็นหน่วยงานลับที่มีภารกิจเกี่ยวเนื่องกับเรื่องเหนือธรรมชาติ ไม่ว่าจะเป็นการควบคุมสภาวะอากาศ โทรจิต การควบคุมจิตใจ หรือการสื่อสารกับสัตว์ ใน ACRO แห่งนี้ บรรดาคนที่ได้ชื่อว่าเป็นตัวประหลาด เสียสติ (เพราะคนไม่เข้าใจความสามารถพิเศษเหนือมนุษย์ของพวกเขา) ได้รับการยอมรับ สำหรับคนที่เคยดูหนังเรื่องเอ็กซ์เมน หรืออ่านการ์ตูนเรื่องดังกล่าวก็คงพอนึกออก เพราะมีความใกล้เคียงกันมาก ศัตรูที่สำคัญของ ACRO ก็คือ Itor ซึ่งเป็นองค์กรผู้ร้ายที่มีสายลับปฏิบัติการมีความสามารถเหนือธรรมชาติเช่น กัน เพียงแต่ฝักใฝ่ด้านชั่ว และต้องการทำลายโลก

ในเล่มสองนี้เป็นเรื่องของเอ็นเดอร์ หรือทอม ไนท์อดีตนายทหารหน่วยเดลต้าที่ทำความผิดขนาดรอโทษประหาร แต่เขาได้รับการช่วยเหลือออกจากคุกโดยเดฟลิน โอมัยรี่ ซึ่งเป็นหัวหน้า ACRO เขาได้รับมอบหมายให้ไปดึงตัวคิร่า โดโนแวน หญิงสาวที่มีความสามารถเหนือธรรมชาติในการสื่อสารกับสัตว์ได้ เขามีเวลาเพียงสี่สิบแปดชั่วโมงในการเกลี้ยกล่อมให้คิร่ายินยอมเข้าร่วมงาน กับ ACRO หากไม่สำเร็จ เขาจะต้องฆ่าหล่อนทิ้งก่อนที่เธอจะถูกดึงตัวไปโดย Itor

สิ่งที่ทำให้หนังสือเล่มนี้กลายเป็นอีโรติกโรแมนซ์ไปก็คงเป็นอาการ "อยาก" ผู้ชายของคิร่า ที่เกิดขึ้นเป็นประจำในฤดูใบไม้ผลิ ทุกปีคิร่าต้องเผชิญกับสถานการณ์นี้ ทุกสี่ชั่วโมงถ้าเธอไม่ได้สัมผัสแนบเนื้อกับชาย เธอจะตาย และนั่นเป็นเหตุผลที่ให้ทั้งเล่มเต็มไปด้วยฉากฉึกฉักระหว่างพระเอกกะนางเอก

แม็กซ์ขอบอกว่า เล่มนี้เป็นเล่มที่อ่านแล้วเหนื่อยมาก สงสารพระเอกก็สงสาร เคยไหมล่ะอ่านนิยายที่พระเอกนั่งบ่นให้นางเอกฟังว่า "มันเจ็บไปหมดแล้วนะ"

ถ้าไม่นับเซ็กส์โอเวอร์โหลด ก็ถือว่าพล็อตเรื่องส่วนอื่นโอเคค่ะ แม็กซ์ชอบความสัมพันธ์ที่พัฒนาไปข้างหน้า (และถอยหลังไปอีกก้าว) ระหว่างครีดและแอนนิก้า ซึ่งเป็นตัวละครรองที่มีบทตั้งแต่ในเล่มแรกในชุด อันที่จริงแม็กซ์ชอบครีดมาก

ในส่วนตัวพระเอกนางเอกก็ไม่น่าเกลียดหรอกนะ แม็กซ์แปลกใจตัวเองด้วยซ้ำที่ชอบคิร่ามากกว่าที่คิด เพราะเธอเป็นนางเอกประเภทที่ทั้งเรื่องช่วยตัวเองไม่ค่อยจะได้ (ก็แหม ทุกสี่ชั่วโมง เธอก็จะเกิดอาการ... นะ) เธอเกาะทอมติดหนึบยิ่งกว่าปลาหมึก เป็นแบบอย่างของนางเอกชนิดที่ไม่น่าจะชอบ (แต่ดันชอบ) นั่นอาจเพราะบุคลิกของทอมตอบสนองกับกับตัวคิร่ามาก เขามีลักษณะของพระเอกที่พร่ำพูดตลอดเวลาว่า "กูมันคนเลว" แต่เต็มไปด้วยเกียรติ และช่างปกป้องนางเอกอย่างมาก บุคลิกนี้มันเข้ากับความอ่อนแอของคิร่าอย่างทำให้เรื่องสนุก

แม็กซ์ชอบที่ทอมที่รักคิร่ามากพอจะเลิกกินเนื้อสัตว์ แม้จะรู้ว่าร่างกายเขาไม่มีวันอยู่ได้กับการเป็นมังสาวิรัต (สะกดผิดไหมคะ)

ชอบค่ะ คะแนนที่ 80 เท่ากับเล่มแรก แต่ขอบอกว่าในความรู้สึกแล้ว คิดว่าเล่มนี้ดีกว่านะคะ