Review: Dark Slayer

Dark Slayer by Christine Feehan

My rating: 4 of 5 stars



แล้วก็มาถึงเล่มที่ยี่สิบในชุด ซึ่งบอกตามตรงว่า เป็นเล่มทีเรารอคอยมาในระดับนึงเลยทีเดียว แต่ก่อนที่เราจะพูดอะไรมากไปกว่านี้ ก็คงต้องขอเตือนเรื่องสปอยล์ก่อนนะคะ สำหรับคนที่ยังไม่ได้อ่านเรื่องชุดนี้ (โดยเฉพาะตั้งแต่เรื่อง Dark Demon เป็นต้นมา) เพราะจะเป็นการสปอยล์ประเด็นหลักของเรื่องเลยล่ะ

เตือนแล้วนะคะ

ไอวอรี มารินอฟ เป็นนักล่า เธอไม่ใช่สาวน้อยชาวคาร์พาเธียนที่เติบโตมาอย่างถูกปกป้องดูแล มันอาจจะจริงในวัยเยาว์ที่เธอมีพี่ชายห้าคน และเพื่อนสนิทของพี่ชายตระกูลเดอลาครูซอีกห้าคนคอยเป็นพี่ชายใหญ่ แต่เหตุการณ์เลวร้ายได้เกิดขึ้นกับเธอ เมื่อหญิงสาวออกจากบ้านเพื่อไปศึกษาเรียนรู้เวทมนตร์กับพ่อมดซาเวียร์ และเธอก็ถูกทรยศ

ไอวอรีถูกทำร้ายปางตาย ร่างของเธอถูกตัดเป็นชิ้น ๆ แต่แวมไพร์ที่ทำร้ายเธอไม่ได้เผาหัวใจของเธอ นั่นทำให้ไอวอรีรอดตายมาได้ แต่ไม่ใช่โดยปราศจากบาดแผล หญิงสาวใช้เวลาอยู่ใต้ดินหลายร้อยปี รวบรวมชิ้นส่วนร่างกายต่อกลับมา เมื่อเริ่มมีสติ เธอกลับไปบ้านเพียงเพื่อจะพบว่า พี่ชายที่รักทั้งห้าของเธอได้แปรพักตร์กลายเป็นแวมไพร์ไปแล้ว ซึ่งนั่นทำให้ไอวอรีเจ็บปวดอย่างมาก เพราะพวกเขาได้ร่วมมือกับกลุ่มคนที่ทำร้ายเธอ แถมที่เจ็บแสบไปกว่านั้น พี่ชายของเธอร่วมมือกับซาเวียร์เพื่อหวังทำลายล้างคาร์พาเธียน

ด้วยประสบการณ์อันเลวร้าย ไอวอรีไม่คิดที่จะกลับไปหาพวกคาร์พาเธียน แม้เธอจะถือเป็นหน้าที่ในการปกป้องชาวคาร์พาเธียนด้วยการออกล่าแวมไพร์ต่อไป เพราะเธอก็ถือว่า คนกลุ่มนั้นก็ทรยศเธอเช่นกัน ผู้นำชาวคาร์พาเธียนส่งเธอไปเรียนเวทมนตร์ไม่ใช่เพราะสนับสนุน แต่เพราะต้องการหย่าศึกระหว่างลูกชายของตัวเอง กับพี่ชายของเธอ (เพราะลูกชายผู้นำต้องการไอวอรี ทั้งที่เธอไม่ใช่คู่แท้ของเขา) ชีวิตของเธอจึงเป็นชีวิตที่เงียบเหงา ไอวอรีอยู่กับฝูงหมาป่าที่เป็นเพื่อนรัก จนกระทั่งวันนึง เธอได้เจอกับคนที่ไม่เคยคิดว่า ตัวเองจะมีโอกาสได้พบ

ชายคนที่เป็นคู่แท้คนเดียวของเธอ

สำหรับชาวคาร์พาเธียน มีเพียงหนึ่งคนในโลกเท่านั้นที่เกิดมาเพื่อพวกเขา สำหรับสตรีชาวคาร์พาเธียนมันยังไม่ถึงกับเลวร้าย หากเธอหาชายคนนั้นไม่เจอ เพราะพวกเธอไม่ได้สูญเสียอารมณ์ หรือความรู้สึก แต่กระนั้นเมื่อไอวอรีได้เจอกับ "ชายคนนั้น" เธอก็รู้สึกผูกพันในทันที แม้ว่าจะไม่เหมาะสมทั้งเวลา และโอกาส

ที่สำคัญชายคนนั้นคือราซแวน หลานชายของซาเวียร์ พ่อมดตัวร้าย และตลอดเวลา (ในเล่มก่อนหน้า) ราซแวนถูกมองว่า เป็นหนึ่งในคนชั่วร้ายที่วางแผนทำลายชาวคาร์พาเธียน ความจริงเพิ่งเปิดเผยว่า แท้จริงแล้วราชแวนเองก็เป็นเพียงเบี้ยตัวนึงของซาเวียร์เช่นกัน การกระทำอันเลวร้ายทั้งหลายที่เกิดขึ้น ซึ่งคนอื่นเห็นว่าเป็นฝีมือของเขานั้น แท้จริงแล้วเป็นร่างของราซแวน แต่ถูกควบคุมโดยซาเวียร์ ตัวราซแวนเองไม่อาจบังคับตัวเองได้

ในที่สุดหลังจากถูกคุมขังเป็นเวลานานหลายร้อยปี ราซแวนก็หลบหนีออกมาได้สำเร็จ แต่เขาไม่หวังจะให้ใครเข้าใจความจริง เขาต้องการเพียงแต่จะตายเพื่อไปสู่อิสระที่ใฝ่ฝันมานาน แต่เมื่อไอวอรีได้พบกับเขา แม้ชายหนุ่มจะปฏิเสธความช่วยเหลือ แต่ร่างกายที่อ่อนแอไม่มีทางเลือก เมื่อไอวอรีพาเขากลับไปที่บ้านใต้ดินของเธอ จากนั้นหญิงสาวก็ดูแลจนเขาอาการดีขึ้น

ชายและหญิงที่เป็นส่วนนอกของสังคมชาวคาร์พาเธียนสองคนได้พบกัน และเข้าใจกันอย่างที่สุด ที่สำคัญคู่นี้เหมาะสมกันแบบสุดยอด และนี่คือเหตุผลที่เราชอบเล่มนี้มาก ๆ

ไอวอรีเป็นหญิงเก่งและแกร่ง ซึ่งในเรื่องก็เห็นว่าเก่งจริง เราชอบตรงที่คนแต่งสื่อออกมาได้ดีมาก โดยไม่ทำให้ไอวอรีดูเก่งเกินหน้าราซแวน ซึ่งคาแร็คเตอร์ในเรื่อง เขาไม่ใช่นักล่า ไม่ใช่นักรบ ตลอดชีวิตเขาถูกจับเป็นเชลย ถูกใช้ และทรมานสารพัด แต่ราซแวนไม่ได้อ่อนแอ แม้ว่า (สปอยล์) เราจะมีปัญหาตรงที่ว่า ทำไมตั้งหลายร้อยปี เขาไม่คิดจะหนีให้เป็นเรื่องเป็นราวสักที ถูกจับมาตลอดชีวิตแบบนั้น

ราซแวนเป็นพระเอกแบบที่ไม่ได้เห็นบ่อยนักในหนังสือชุดนี้ ตัวละครเอกฝ่ายชายส่วนใหญ่ในชุดนี้จะเป็นนักรบ เป็นคาร์พาเธียนผู้เก่งกาจ ออกล่าแวมไพร์ เป็นชายเหนือชาย ซึ่งมันก็มีข้อดีของมันนะคะ แต่หลังจากอ่านเรื่องชุดนี้มาหลายสิบเล่ม มันก็เริ่มน่าเบื่อ นั่นทำให้ราซแวนที่แตกต่างโดดเด่นอย่างมาก ความเก่งของคนแต่งก็คือ เธอสามารถเขียนคาแร็คเตอร์แบบนี้ให้ดูไม่อ่อนแอเลย แต่เขายอมรับความจริง และเผชิญหน้ากับความจริงอย่างที่มันเป็น โดยไม่ได้เติมแต่งให้สวยงามหรือดูดี

ช่วงต้นเรื่อง ราซแวนซึ่งตลอดชีวิตเป็นนักโทษ เขาไม่ใช่นักสู้ เขายอมให้ไอวอรีเดินนำ ฉากที่เขาเดินตามหลังเธอก้าวนึงตอนที่ไปพบกับชาวคาร์พาเธียนคนอื่น ๆ ได้ใจเรามาก ๆ เพราะมันแสดงความเป็นตัวตนของเขาได้เด่นชัด ไม่ใช่คนอ่อนแอ แต่เป็นคนที่รู้จักข้อจำกัดของตัวเอง และไม่ขื่นขมกับมัน

และเราก็รักไอวอรีเพราะเธอมองเห็นคุณค่าของราซแวน เธอเห็นเขาอย่างที่เขาเป็น และรักเขาอย่างที่เขาเป็น เธอเป็นนางเอกของคริสตีนที่เราชอบมาก ๆ เราชอบเธอที่โกรธคนที่ไม่ยอมเข้าใจว่าราซแวนไม่ใช่คนร้าย โมโหที่คนยังสงสัยในเกียรติของเขา

บอกตามตรงนะคะว่า อ่านเรื่องชุดนี้มาเกือบครบชุด เล่มนี้เป็นเรื่องแรกที่เรารู้สึกถึง "ความรัก" ระหว่างพระเอกนางเอกได้อย่างเด่นชัดที่สุด เล่มอื่นมันเป็นเหมือนฟ้าลิขิตเพราะทั้งสองเป็น "คู่แท้" ความรักไม่ได้มีส่วน การเป็นคู่แท้เป็นยิ่งกว่าความรัก เราเข้าใจแนวคิดนะคะ แต่ยอมรับว่า หลังจากเจอแนวนี้มาหลาย ๆ เล่ม ก็อดคิดถึงความหวานของโรแมนซ์ที่เกิดจากคาแร็คเตอร์รู้สึกต่อกันไม่ได้ ซึ่งในเล่มนี้เป็นส่วนผสมของทั้งสองอย่าง

ราซแวนแม้จะรู้ว่า ไอวอรีคือคู่แท้ของเขา แต่ก็มีปมว่า ตัวเองไม่เหมาะสม ไม่อยากเป็นภาระให้เธอ หรือดึงเธอให้ต่ำลง เขาจึงไม่ได้ออกอาการเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ (แต่ไม่ใช่ว่าไม่ดูดำดูดีหรอกนะ) แต่เมื่อรู้จักเธอมากขึ้น ราซแวนก็ประจักษ์กะตัวเองว่า แม้ตัวเองจะไม่เหมาะ จะด้อยกว่า แต่เขาไม่อาจปล่อยเธอให้เดินจากไปได้

ชอบเรื่องนี้มาก ๆ ค่ะ และทำให้เราคิดออกในที่สุดว่า ทำไมเราถึงได้ชอบเรื่องนี้ เราลองนึกถึงหนังสือในชุดนี้ที่เราชอบมากกว่าเล่มอื่น ๆ (Dark Challenge, และ Dark Legend) นางเอกจะไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาที่อ่อนประสาต่อโลก หากแต่เป็นชาวคาร์พาเธียนที่มีชีวิตอยู่หลายร้อยปี อย่างไอวอรีในเล่มนี้ นับอายุดูแล้ว แก่กว่าราซแวนเป็นร้อยปีเลยล่ะ

คะแนนที่ 83



View all my reviews