The Darkest Night // Gena Showalter

ก่อนหนังสือหนังสือเล่มนี้ ถ้ามีใครถามแม็กซ์เกี่ยวกับงานของจีน่า โชว์วอลเตอร์ เราก็คงบอกว่า เธอเป็นนักเขียนที่เกือบดี (แปลว่ายังไม่ดี) เกือบสนุกแล้ว (แปลอีกเช่นกันว่ายังไม่สนุก) และเป็นคนที่วางพล็อตเรื่องในครึ่งแรกของเรื่องได้น่าติดตามที่สุด (แปลว่าครึ่งหลังของเรื่องไม่ได้เรื่องเลย)

หนังสือเล่มนี้ ซึ่งเป็นเล่มที่สองในชุด Lords of the Underworld ทำให้แม็กซ์เปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับจีน่าจนได้ เพราะมันเป็นครั้งแรกที่แม็กซ์ติดตามอ่านหนังสือของเธอได้ทั้งเรื่องโดยไม่ รู้สึกว่ามีจุดไหนหย่อนความน่าสนใจไปเลย เป็นครั้งแรกที่เธอเขียนตัวละครที่น่าติดตาม และน่ารักมาก ๆ

และมันก็เป็นเล่มนี้นี่แหละที่ทำให้แม็กซ์ตัดสินใจว่าจะติดตามอ่านงานชุด LOTU ต่อไป

The Darkest Kiss ของจีน่า โชว์วอลเตอร์

แม็กซ์คิดโดยสัตย์จริงว่า หนังสือเล่มนี้ควรจะเป็นเล่มเปิดชุด ไม่ใช่ The Darkest Night เพราะความน่าตื่นเต้น พล็อตเรื่องที่แท้จริง มันเริ่มต้นที่นี่ จากความนิ่งสนิทในเล่มแรก ความเคลื่อนไหวเริ่มเกิดขึ้นในเล่มนี้ ปริศนาที่น่าติดตามก็เช่นกัน เริ่มต้นที่เล่มนี้

แต่ในอีกทางนึง หนังสือเล่มนี้ก็เชื่อมต่อกับเล่มแรกไม่น้อย อาจจะไม่ถึงกับว่า จำเป็นต้องอ่านเล่มแรกเพื่อให้อ่านเล่มนี้เข้าใจ แต่อันย่า นางเอกของเรื่องก็เป็นตัวละครที่ขี่ม้าขาวมาช่วยพระเอกและนางเอกเล่มแรกให้ ครองคู่รักกันอย่างมีความสุข (แม้จะไม่มีเหตุผลเลยที่เธอจะต้องทำเช่นนั้น หรือแรงจูงใจในการทำเช่นนั้น แต่ในเมื่อมันเป็นหนังสือโรแมนซ์ที่ต้องจบแบบแฮ็ปปี้ แม็กซ์ก็โอเคกะมัน) แต่เธอขอแลกความช่วยเหลืออันนั้นกับคำสัญญาของพวกพระเอกให้เป็นหนี้บุญคุณ เธอ

สิ่งหนึ่งที่เล่มแรกไม่ได้กล่าวถึง (และก็ไม่ได้เป็นความผิดที่ไม่พูดถึงหรอกนะ) นั่นคืออันย่าปิ๊งลูเซียนเอามาก ๆ ปิ๊งขนาดที่เธอปรากฎกายให้เขาเห็น และทำทุกวิถีทางให้เขาสังเกตเห็นเธอ และนั่นเป็นการเปิดจุดอ่อนของเธอให้กับศัตรูรู้ทัน

ในฐานะของเทพเจ้าแห่งความวุ่นวาย อันย่าอาจจะเป็นเทพลำดับชั้นเล็ก ๆ แต่เธอก็มีความสำคัญมากพอที่จะถูกตามล่าโดยโครนัส เทพเจ้าสูงสุดที่ครองสวรรค์อยู่ในขณะนี้

ไม่ได้อยากจะสอนตำนานเทพเจ้าโบราณของตะวันตกหรอกนะคะ แต่คิดว่าน่าจะเล่าย้อนกันสักหน่อย เพราะหลายเรื่องมันเข้ามาพัวพันกับตำนานในหนังสือชุดนี้ แต่เรื่องเหล่านี่เป็นเวอร์ชั่นของจีน่านะคะ หากไม่ตรงกับตำนานที่หลายคนเคยอ่าน (ไม่ว่าจะมาจากอิดิธ แฮมิลตันหรือไม่ก็ตาม) นั่นก็เพราะว่าจีน่าดัดแปลงให้เข้ากับพล็อตเรื่อง สรุปว่าอย่าคิดมาก

ในอดีตเทพเจ้าที่ครองสวรรค์คือเหล่าไททัน (ไตตันแล้วแต่) โดยมีโครนัสเป็นผู้ปกครองสูงสุด แต่แล้วเขาก็โดนลูกชายของตัวเอง เซอุส แย่งอำนาจ เหล่าเทพสายไททันทั้งหมดถูกส่งไปกักขังในคุกที่เรียกกันว่าทาร์ทารัส (ชื่อเดียวกับพัศดี ซึ่งเป็นสามีของเธอร์มิส เทพเจ้าแห่งความยุติธรรม --- ที่ฮามากคือ แปรพักตร์มาเข้ากับเซอุส แต่ดันได้เป็นเทพเจ้าแห่งความยุติธรรม) แต่แล้วเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น (ถ้าเล่าก็สปอยล์) ทำให้ทาร์ทารัสอ่อนแอลง จนไม่สามารถกักขังพวกไททันได้ต่อไปอีก เหล่าไททันหลุดออกมา แล้วทำกันยึดอำนาจ และคราวนี้ถึงคราวที่พวกเทพเจ้ากรีก (นำโดยเซอุส) ก็โดนจับไปขังที่ทาร์ทารัสบ้าง

ปัญหาก็คือ พวกเทพเจ้ากรีก หลังจากสาปให้ปีศาจเข้าไปรวมอยู่ในร่างเดียวกับพวกพวกพระเอกแล้ว พวกนั้นก็ละทิ้งความสนใจ ปล่อยให้พวกพระเอกต่อสู้ดิ้นรนใช้ชีวิตตามอิสระ (ถ้านับว่าอิสระได้โดยมีปีศาจอยู่ในร่าง) แต่สำหรับไททัน โดยเฉพาะโครนัสแล้ว นั่นเป็นอีกเรื่องนึง

เมื่อโครนัสกลับมา เขาเรียกลอร์ดแห่งโลกมืด (ก็ชื่อเรียกพวกพระเอกในเรื่องแหละ) ไปพบสองคน คนนึงคืออารอน ที่ได้รับคำสั่งให้ตามฆ่ามนุษย์สี่คนที่มาจากสายเลือดเดียวกัน (พล็อตอันนี้อยู่ในเล่มสาม) อีกคนคือ ซาบิน ผู้นำเหล่าลอร์ดอีกพวก (ที่ทะเลาะกับกลุ่มพระเอกในสามเล่มแรก เพราะซาบินต้องการฆ่าล้างชาวเมืองที่ฆ่าเพื่อนของพวกเขา แต่อีกกลุ่มที่นำโดยลูเซียนต้องการอยู่อย่างสงบ) และเป็นการนำทางให้สองกลุ่มนี้กลับมาเป็นพันธมิตรกันอีกครั้ง ทั้งหมดที่เล่านี่เป็นเหตุการณ์ที่เล่าในเล่มแรก (แต่เล่มแรกไม่ต่อยอด หรืออธิบายอะไรให้ดูน่าสนใจเลยสักนิดเดียว)

แต่ความสนใจที่อันย่ามีให้กับลูเซียนก็เปิดทางให้กับแผนการของโครนัสที่ต้อง การของบางอย่างที่อันย่าครอบครอง เขาสั่งให้ลูเซียนฆ่าเธอ ไม่อย่างนั้นเขาจะลงโทษพรรคพวกของเขา และเพราะรู้กับตาแล้วว่า การขัดคำสั่งของโครนัสจะมีผลลัพธ์เช่นไร (ผลซึ่งเกิดกับอารอนที่ปฏิเสธไม่ยอมฆ่ามนุษย์ทั้งสี่คนนั่น) ลูเซียนคิดว่าตัวเองไม่มีทางเลือกนอกจากตามฆ่าอันย่า

เล่มนี้ไม่ใช่พล็อตเรื่องการตามล่าสังหารกันหรอกนะคะ แต่คนที่ชอบโรแมนซ์แบบพระเอกโปรยคำหวานแล้วตะโกนว่า "รัก รัก รัก" หรือนางเอกอ่อนหวานเรียกพระเอกว่า "คุณพี่ขายาวววววววววววววววว" ก็คงผิดหวังนะคะ ต้องเข้าใจว่าทั้งพระเอกและนางเอกเล่มนี้ไม่ใช่มนุษย์ ไม่เคยเป็นมนุษย์ด้วยซ้ำ พวกเขาฆ่าไม่ตาย (ถ้าไม่ใช่วิธีที่เอ็กซ์ตรีมจริง ๆ) ดังนั้นการที่นางเอกจะแทง หรือฟันพระเอกสองสามแผลจึงเป็นเรื่องปกติ

แม็กซ์ชอบอันย่า ชอบมาก ๆ เธอเป็นนางเอกไม่กี่คนที่แม็กซ์อ่านแล้วชอบอย่างจริงใจ เธอซื่อสัตย์กับตัวเอง เพราะความเป็นเทพเจ้าแห่งความวุ่นวาย อันย่าไม่อาจทำให้ตัวเองเป็นหญิงสาวแสนดีเรียบร้อยได้ เธอเคยลองทำมาแล้วในวัยเด็ก และพบว่า มันไม่ได้เปลี่ยนความคิดของใครเลย พวกเทพเจ้ารายอื่นก็ยังมองอันย่าเป็นดาวยั่ว (เหมือนแม่ของเธอ) เป็นคนก่อเรื่อง สร้างปัญหา พวกเขาไม่ปกป้องเธอ ในยามที่เธอถูกหัวหน้าการ์ดแห่งสวรรค์พยายามข่มขืน และเมื่อเธอฆ่าเขาตาย เทพเจ้าเหล่านั้นต้องการลงโทษเธอด้วยการทำให้เธอกลายเป็นโสเภณีกับทหารใน สวรรค์

มันไม่แปลกหรอกที่อันย่าไม่ชอบพวกเทพเจ้ากรีก แต่ในขณะเดียวกันเธอก็ไม่ไว้ใจเทพสายไททันเช่นกัน และเมื่อโครนัสเรียกร้องของวิเศษสิ่งเดียวที่ทำให้เธอเชื่อมั่นได้เสมอว่า ตัวเองจะมีอิสระตลอดไป (อันย่าถูกจับขังคุกทาร์ทารัสร้อยปี ก่อนที่เธอจะหนีไปได้) อันย่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหนี

อันย่าเป็นนางเอกชนิดที่แม็กซ์อยากอ่าน เธอเห็นลูเซียนและชอบเขาอย่างจริงใจ แม้ว่าเขาจะเป็นลอร์ดคนเดียวที่ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล ในขณะที่ลูเซียนมองตัวเองเป็นปีศาจ อันย่ามองว่ารอยแผลเหล่านั้นเซ็กซี่ที่สุด ในขณะที่ลูเซียนซึ่งเป็นผู้ครอบครองปีศาจแห่งความตาย เขาต้องทำหน้าที่อัญเชิญวิญญาณของคนตายไปยังสวรรค์หรือนรก เขาไม่คิดว่าตัวเองจะเอี้อมถึงเทพเจ้าอย่างอันย่าได้ นี่ไม่นับภาระที่เขาจำเป็นต้องฆ่าเธอด้วยนะ

แต่แม้จะมีภารกิจที่ได้รับมอบหมาย ลูเซียนก็พบว่าตัวเองไม่อาจทำได้ เขาไม่อาจห้ามตัวเองได้ ในขณะที่การเคลื่อนไหวของเหล่าลอร์ดเริ่มต้นขึ้นเพื่อหาทางต่อสู้กับเหล่า นักล่าซึ่งเป็นมนุษย์ และเป็นศัตรูของเหล่าลอร์ดตั้งแต่ในสมัยโบราณ เพราะความเชื่อที่ว่า หากกำจัดพวกลอร์ดได้ โลกก็จะอยู่อย่างสงบสุข เพราะไม่มีปีศาจแห่งความชั่วร้ายอีกต่อไปแล้ว แต่การฆ่าพวกลอร์ดโดยไม่มีกล่องที่แพนดอร่าเคยครอบครอง ก็เท่ากับเป็นการปลดปล่อยปีศาจสู่โลก ดังนั้นทั้งสองกลุ่ม (นักล่าและลอร์ด) จึงแข่งกันเพื่อค้นหาของวิเศษสี่อย่างที่จะนำพวกเขาไปพบกับกล่องเก็บปีศาจ

งานของลูเซียนคือการตามหากรงขังแห่งการบังคับใจ ใครที่เข้าไปอยู่เบื้องหลังกรงขังนั่น จะสามารถถูกสั่งให้ทำได้ทุกอย่าง เขาและอันย่าหยุดพักความเป็นศัตรู และร่วมกันค้นหา

หนังสือเล่มนี้มีวิธีการเขียนคล้ายคลึงกับงานของเครสลีย์ โคลมา ไม่ว่าจะเป็นการวางตัวละคร อันย่าเหมือนนางเอกเท่ห์ ๆ ของเครสลีย์ (ไม่ใช่ว่าเหมือนแบบก็อปนะ แต่ให้ความรู้สึกว่าเหมือน) และนี่อาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้แม็กซ์ชอบงานเล่มนี้ของจีน่ามากก็ได้

แม็กซ์ชอบเรื่องที่นางเอกเป็นฝ่ายไล่ตามพระเอก ไม่ใช่ว่าลูเซียนจะเล่นตัวมากนักหรอกนะคะ แต่สำหรับผู้ชายที่คิดมาตลอดว่าตัวเองอัปลักษณ์ เราก็คงคาดหวังให้เขาตามจีบอันย่าที่เป็นเทพธิดาไม่ได้หรอกนะคะ

บอกแล้วนะคะว่าชอบมาก สำหรับเล่มนี้ คะแนนที่ 77