Distracting the Duchess // Emily Bryan

แม็กซ์เป็นคนที่ไม่กว้างขวาง ไม่ใช่คนที่สนิทกับใครไปทั่ว หรือเข้าเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มอย่างง่ายดาย เพื่อนสนิทของแม็กซ์ทุกคน ถ้าไม่ใช่คนที่เรียนร่วมกันมา ก็มักจะมีเรื่องเล่าชนิดแปลก ๆ ที่ทำให้พวกเรารู้จัก และสนิทกัน ไม่ว่าจะเป็นการเจอกันขณะที่แม็กซ์กำลังตะโกนด่าคนเดินข้ามถนน (ซึ่งนั่นเป็นเรื่องเล่าสำหรับวันหลังค่ะ) หรือแม็กซ์ได้ยินเค้ากำลังด่าสนพ.ที่แม็กซ์มีความรังเกียจเหมือนกัน (ก็เลยผสมโรงช่วยกันด่า จนกลายเป็นเพื่อนสนิทกันไป)

แม้จะสนิทกับคนยาก แม็กซ์ก็ไม่เคยปิดกั้นในการคบเพื่อนใหม่ แต่มีคนอยู่กลุ่มนึงที่แม็กซ์ไม่ค่อยอยากจะรู้ นั่นก็คือ กลุ่มคนทำหนังสือ

ทำไมน่ะเหรอ

แม็กซ์เป็นคนที่มีความเห็นเป็นของตัวเองอย่างเด็ดขาด ดีก็ว่าดี ไม่ดีก็ว่าไม่ดี แต่คุณจะทำอย่างไร หากคนคนนั้นเป็นเพื่อน หรือเป็นคนที่มีบุญคุณกับคุณ คุณจะยังสามารถตรงไปตรงมาเช่นที่คุณเคยเป็นได้หรือ

และนี่คือเหตุผลที่แม็กซ์หลีกเลี่ยงก็ได้พบกับผู้ผลิตหนังสือในเมืองไทย แต่มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำเช่นนั้น เมื่อแม็กซ์เดินทางไปงาน RT

เพราะจุดประสงค์ก็คือการได้พบกับนักเขียนที่ชอบ และอย่างที่เล่าค่ะ แม็กซ์ไม่ผิดหวัง ไม่ได้เจอนักเขียนที่ทำตัวแย่ขนาดทำให้แม็กซ์อยากจะเลิกอ่านงานของเค้า และยังได้เจอนักเขียนอีกหลายคนที่แม็กซ์ชอบในอุปนิสัย จนอยากทำให้อ่านงานของเธอ

และนั่นคือปัญหา เพราะเมื่อแม็กซ์กลับมาถึงเมืองไทยก็ได้หยิบหนังสือเล่มนี้ขึ้นมา

Distracting the duchess ของเอมิลี่ ไบรอัน

ขอท้าวอดีตกันก่อนแล้วกัน แม็กซ์ถูกใจกับพล็อตของหนังสือเรื่องนี้มากตอนที่ช่วงที่เรื่องนี้ออกขาย ใหม่ ๆ (ราวเดือนมีนาคม) แต่ตัดสินใจไม่สั่งซื้อ เพราะรู้ว่าเอมิลี่จะไปงาน RT แม็กซ์จึงคิดว่าเป็นความคิดที่ดีที่จะไปซื้อที่งานนั้น (และได้ลายเซ็นต์คนแต่งด้วย) แม็กซ์ไม่รู้อะไรมาเกี่ยวกับคนแต่ง นอกจากนี่เป็นนามปากกาใหม่ของเธอ ในอดีตเอมิลี่เขียนเรื่องในนามปากกาไดอาน่า โกร ซึ่งได้รับความวิจารณ์ค่อนข้างดี แต่ดูแนวเรื่องแล้วไม่ค่อยถูกใจแม็กซ์นัก ก็เลยยังไม่คิดจะลองซื้องานเธอมาอ่าน

แต่เล่มนี้ เรื่องราวของอาเตมิสเซีย ดัชเชสม่ายที่เป็นศิลปิน เธอวาดรูปชายเปลือยในงานที่จะเป็นชุดเทพโอลิมปัส กับนายแบบของเธอ หากแต่ทราเวลลินไม่ใช่นายแบบที่เธอจ้างมา เขาเป็นสายลับในหน่วยสืบราชการลับของอังกฤษที่มาพบเธอเพื่อพูดคุยเกี่ยวกัน มิสเตอร์เบดดิงตันผู้มีหน้าที่ดูแลทรัพย์สินของตระกูลของเธอ แต่ด้วยความเข้าใจผิดดัชเชสสาวเข้าใจว่าเทรพเป็นหนึ่งในนายแบบที่ถูกส่งมา ให้เธอเลือก และเธอเลือกให้เขาเป็นมาร์ (เทพแห่งสงคราม)

ความเข้าใจผิดถลำลึกไปเรื่อย เมื่อทั้งสองสนิทสนมกันมากขึ้น และอาเตมิสเซียรู้ว่าตัวเองไม่อาจปฏิเสธเขาได้ เธอยืนข้อเสนอให้เขาเป็นชู้รักอย่างลับ ๆ เสนอซื้อบ้านและให้ค่าเลี้ยงดู (ซึ่งนี่คือพล็อตที่ทำให้แม็กซ์อยากอ่าน) แต่ล่ะนั่นสร้างความขุ่นเคืองให้เทรพมาก เพราะเขาไม่ใช่นายแบบจน ๆ หากแต่เป็นลูกชายของท่านเอิร์ลผู้ร่ำรวย

เรื่องราวพัวพันไปถึงมิสเตอร์เบดดิงตัน ผู้ที่ตัวตนทำให้แม็กซ์แปลกใจได้

โดยรวมเรื่องนี้เป็นหนังสือที่อ่านได้ ไม่ถึงกับสนุก ติดน่าเบื่อในบางครั้ง แต่ที่แน่ ๆ น้อยกว่าความคาดหวังที่มีเยอะมาก

ก่อนที่จะเขียนรีวิวอันนี้ แม็กซ์คิดอยู่นานนะคะ เพราะอะไรน่ะเหรอ

นั่นเพราะแม็กซ์พบว่าตัวเองชอบเอมิลี่ในฐานะของบุคคลอย่างมาก เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารัก ใจดีอย่างไม่น่าเชื่อ เป็นกันเอง เป็นคนที่แม็กซ์อยากจะเป็นเพื่อนด้วย และเราก็เป็นเพื่อนกันในช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่กี่วันที่ได้พบกัน

แม็กซ์พบว่าตัวเองลังเลในการเขียนรีวิว มันถูกต้องหรือเป็นเพื่อนที่ดีหรือไม่ หากแม็กซ์จะพูดความจริงแล้วให้คะแนนหนังสือเล่มนี้ ตามความรู้สึกของแม็กซ์ ที่ 43 เพราะมันเป็นเช่นนั้น หรือแม็กซ์ควรจะเห็นแก่เพื่อนแล้วเงียบซะ (แม็กซ์ไม่มีวันที่จะเลือกการโกหก แล้วเขียนรีวิวให้มันได้คะแนนเยอะนะคะ)

การที่ได้อ่านรีวิวในวันนี้ก็คงบอกได้ว่าแม็กซ์เลือกทางไหน แต่ก็ขอบอกว่า ดูคะแนนอาจจะคิดว่าเลวร้ายนะคะ แต่ขึ้นอยู่กับคนค่ะ เพราะพล็อตเรื่องน่าสนใจ ตัวละครเขียนได้ดีมาก แต่แม็กซ์รู้สึกว่าการดำเนินเรื่องอืดไปหน่อย และพล็อตที่แม็กซ์ชอบมาก ไม่ได้ถูกนำเอามาใจ นี่จึงเป็นเหตุผลสำคัญที่แม็กซ์รู้สึกผิดหวัง ถ้าคุณไม่ได้มีความคาดหวังอย่างที่แม็กซ์มี ผลสรุปมันอาจจะออกมาดีกว่านี้ก็ได้ค่ะ