Take Me If you can // Karen Kendall

ภาพยนตร์เรื่องที่แม็กซ์ชอบมากที่สุดคือเรื่อง To catch a thief แต่โปรดอย่าเข้าใจผิดว่าแม็กซ์เกิดทันได้ดูหนังเรื่องนี้ในโรงภาพยนตร์นะคะ (ไม่ได้แก่ขนาดนั้น)

แต่อาจเพราะชอบหนังเรื่องนี้มากก็ได้ ทำให้เวลาแม็กซ์อ่านหนังสือที่มีพล็อตคล้ายคลึงกับเรื่องนี้ ก็เลยไม่ค่อยประทับใจนัก เพราะคิดว่ายังไงก็เทียบไม่ได้

ใครจะเทียบกับแครี่ แกรนต์, เกรซ เคลลี่, และหนังของอัลเฟรด ฮิทซ์ค็อทได้ล่ะ

หนังสือที่ทำได้ใกล้เคียงที่สุดก็คงเป็นเรื่อง Catpaw ของแอน สจ๊วต ที่ดูแล้วพระเอกพอจะเทียบกับจอห์น โรบี้ (พระเอกของ To Catch a thief) นิดนึง แต่นางเอกเทียบกันไม่ได้เลย

ดังนั้นเมื่อแม็กซ์พบว่าหนังสือของคาเรน เคนเดลเล่มล่าสุดเป็นเรื่องของโจรขโมยงานศิลปะ แม็กซ์ก็เลยไม่ได้เกิดความรู้สึกอยากอ่าน หรือสนใจแม้แต่น้อย แถมเมื่อคิดว่าแม็กซ์เคยอ่านงานของคาเรนสมัยที่เธอยังเขียนให้กับสนพ.เอว่อน มาสองเล่ม และเธอก็สอบตกกฎหนังสือสองเล่มของแม็กซ์อย่างฉลุย (แปลว่าไม่สนุกอย่างรุนแรง) แม็กซ์ก็ยิ่งไม่คิดแม้แต่จะซื้อ

จนกระทั่งได้อ่านบทสัมภาษณ์คาเรนในอินเตอร์เน็ตซึ่งเธอบอกว่า แรกเริ่มแล้วเธอตั้งใจให้เลียม เจมส์เป็นผู้ร้ายในเรื่อง แต่เขียนไปได้ครึ่งเรื่องก็พบว่า เธอฆ่าตัวละครที่กำหนดให้เป็นพระเอก และยกฐานะเขาขึ้นมาเป็นพระเอก

สำหรับคนที่ไม่เคยปฏิเสธพระเอกแนวนี้ได้ นั่นจึงเป็นเหตุผลหลักที่ทำให้ตัวเองรีบโทรศัพท์ไปสั่งจองหนังสือเล่มนี้ และเริ่มอ่านทันทีที่ได้มา

อย่างที่บอกว่า เล่มนี้พล็อตเรื่องเหมือน To Catch a thief ซึ่งเป็นเรื่องของโจรขโมยศิลปะ แต่ด้วยชื่อที่คล้ายกับ Catch me if you can (ทั้งหนังและหนังสือที่มาจากนิยายของแฟรงค์ อบาเนล) หลายองค์ประกอบในเรื่องก็เลยเหมือนกันไปอีก

เอวา ฮันต์ (นามสกุลมันดูเหมาะกะอาชีพของเธอมากได้นิดนึงนะ) ทำงานให้กับหน่วยงานที่ตั้งขึ้นมาเพื่อค้นหา และทำทุกอย่างที่จำเป็น (แม้แต่ขโมย) เพื่อนำงานศิลปะกลับคืนสู่มือของเจ้าของ เธอเป็นเจ้าหน้าที่เก่งกาจ ในบทแรก คนแต่งก็โชว์ฝีมือของเอวาให้คนอ่านเห็น ด้วยการให้เธอปลอมตัวเข้าไปขโมยงานศิลปะคืนกลับจากโจร แต่ขอโทษนะคะ แม็กซ์ก็ไม่เห็นจะรู้สึกว่าเธอเก่งผิดปกติยังไงเลย

ฉากต่อมานำไปสู่งานชิ้นถัดไปที่เอวาได้รับมอบหมาย เป้าหมายของเธอเป็นขโมยที่ชื่อเลียม เจมส์ ที่ว่ากันว่าขโมยดาบแห่งอเล็กซานเดอร์ไป ปัญหาก็คือ ดูเหมือนว่าตั้งแต่แรกเริ่ม มันไม่ใช่เอวาที่ตามล่าเลียม หากเป็นเขาที่ตามล่าเธอ

ตั้งแต่ก้าวแรกที่เอวาก้าว เลียมทันเธอทุกก้าว และโดยไม่ตั้งใจเธอพบว่าตัวเองตกหลุมเสน่ห์โจรหนุ่มผู้นี้เข้าเสียแล้ว

แม็กซ์ชอบความสัมพันธ์ของเอวาและเลียมนะคะ ทันสมัยและเข้ากับเรื่องได้ดี ปัญหาก็คือ เอวาไม่เก่งอย่างคำคุย (หรืออย่างน้อยก็ตามชื่อเสียงของเธอที่ตัวละครทั้งเรื่องสรรเสริญ) เธอถูกเลียมข่มรัศมีไว้จนหมด ซึ่งมันอาจดีที่ทำให้พระเอกดูเก่ง แต่ในทางกลับกันก็กลายเป็นการกดนางเอกให้ต่ำลง

อีกเรื่องที่น่ารำคาญก็คือ คาเรนไปใช้เวลาในการเขียนพล็อตรองอันเป็นเรื่องของผู้ช่วยนางเอก (ซึ่งจะเป็นนางเอกเล่มถัดไป) ทั้งที่พล็อตนั้นไม่มีส่วนไหนเลยเกี่ยวข้องกับพล็อตหลัก และที่สำคัญเกวน (ผู้ช่วยนางเอก) ไม่เห็นว่าจะเป็นตัวละครที่น่าสนใจซักกะนิดเดียว แม็กซ์อ่านแล้วรู้สึกเสียเวลาค่ะ อยากอ่านเรื่องระหว่างเลียมและเอวามากกว่า

โดยรวมแล้ว คนแต่งน่าจะสร้างสมดุลของตัวละครได้ดีกว่านี้ แต่บอกตามตรงนะคะ นี่ก็ถือว่าดีมากแล้ว เมื่อเทียบกับงานในอดีตของเธอ

และอย่างเรื่องในแนวเดียวกัน (ที่พระเอกเป็นโจร) เรื่องนี้มีการหักมุมตัดเหลี่ยมกันเยอะ อาจไม่ถึงกับคาดเดาไม่ออก (เพราะแม็กซ์เดาได้แต่แรก) แต่ก็ไม่เลวร้ายอะไร ถือเป็นหนังสืออ่านเล่นสบาย ๆ ค่ะ ที่สำคัญมันโอเคพอที่จะทำให้แม็กซ์ตัดสินใจกลับมาตามงานของคนแต่งคนนี้ต่อ ได้แล้วกัน

คะแนนที่ 63