Over the line // Cindy Gerard

ปกติแม็กซ์ไม่ใช่คนที่เอาหนังสือที่อ่านแล้วกลับมาอ่านอีกรอบเท่าไหรหรอกค่ะ เพราะว่ารวย มีเงินซื้อหนังสือมาอ่านหลายเล่ม (ว่าเข้าไปนั่น) ความจริงก็คือ ไม่ค่อยมีเวลาอ่านใหม่ เพราะเท่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็อ่านหนังสือที่ซื้อมาไม่ค่อยจะทันอยู่ (อันที่จริงคืออ่านไม่ทันหรอกค่ะ) ดังนั้นเล่มที่เลือกมาอ่านใหม่ ต้องเป็นเล่มที่ถูกใจ ถูกกระดูกจริง ๆ

และรีวิววันนี้ก็เป็นหนึ่งในหนังสือไม่กี่เล่มที่แม็กซ์หยิบมาอ่านใหม่ แรงบันดาลใจไม่ใช่อะไรมากมายหรอกค่ะ พอดีแม็กซ์ไปประมูลหนังสือของซินดี้ เจอราร์ดชุดนี้หกเล่ม (พร้อมลายเซ็นต์) ได้มา ก็เลยเกิดอาการอยากอ่านเบบี้บลูของหนูน่ะค่ะ

ใครคือเบบี้บลู (คนที่รู้จักแม็กซ์ดีก็คงจะพอรู้นะคะ เพราะแม็กซ์คร่ำครวญถึงหนุ่มคนนี้ไม่น้อยเลย)

เบบี้บลูเป็นชื่อที่นางเอกใช้เรียกพระเอกในเรื่องนี้ในใจ เพราะใบหน้าที่อ่อนเยาว์ยังกะเด็กอายุสิบเจ็ด (นางเอกเข้าใจผิดว่าพระเอกเป็นเด็กวัยรุ่นที่เข้ามาฟังคอนเสิร์ตของเธอ) กับนัยน์ตาสีฟ้า ชื่อเล่นที่น่ารักพอ ๆ กับ "ไอโอว่า" ซึ่งเป็นชื่อที่นางเอกเรียกออกจากปาก

จุดเด่นของเล่มนี้คือตัวละคร ไม่บ่อยครั้งนักที่แม็กซ์พบว่าตัวเองชอบทั้งพระเอกและนางเอกมากขนาดนี้ เล่มนี้เป็นหนังสืออีกเล่มที่แม็กซ์อ่านไปยิ้มไปในความน่ารักของตัวละคร

เจสัน วิลสันเป็นอดีตทหารที่ปลดประจำการด้วยอาการบาดเจ็บ เขาใช้ชีวิตไร้จุดหมายอยู่พักใหญ่ (และไปปรากฎตัวในหนังสือเล่มแรกของชุดนี้เรื่อง To the Edge โดยเป็นเพื่อนกับพระเอกเล่มนั้น) จนกระทั่งคืนวันหนึ่ง เขาก็เริ่มต้นเปลี่ยนแปลงตัวเอง ด้วยการโทรศัพท์ไปหาเพื่อน (ก็พระเอกเล่มแรกนั่นแหละ) ขอเข้าร่วมงานเป็นหนึ่งในบอดี้การ์ดประจำบริษัทอีเดน แม้จะไม่ได้มีชื่อขึ้นต้องด้วยตัวอี ตัวดี หรือตัวเอ็น (อันเป็นที่มาของชื่อบริษัท) เขาก็ได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี

และงานชิ้นแรกของเขาก็คือการเป็นบอดี้การ์ดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงให้กับ นักร้องเพลงร็อคสาวสุดฮ็อตที่ชื่อ สวีท เบบี้เจน เพอร์กิ้น ที่ภาพลักษณ์ภายนอกก็เหมือนนักร้องเพลงร็อคทั่วไปที่มั่วยา มั่วผู้ชาย และร้อนแรงสุดขีด

แต่ไม่มีอะไรเป็นอย่างที่เห็น เพราะภายใต้ฉากหน้าสุดเซ็กซี่ เจนก็เป็นสาวข้างบ้านคนนึง (มาจากศัพท์ว่า The Girl Next Door) ที่จำเป็นต้องสร้างข่าวเพื่อความโด่งดัง เพราะยิ่งฉาวเท่าไหร ก็ยิ่งมีชื่อเสียงเท่านั้น

สิ่งที่แม็กซ์ชอบมากเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้ก็คือ แม้ว่าครั้งแรกที่พบกัน คนอ่านจะสังเกตถึงอาการปิ๊งกันอย่างจังของพระเอกและนางเอกได้ (มันเป็นอย่างงี้ทุกเรื่องแหละในโรแมนซ์) แต่คนแต่งก็ให้เวลากะตัวละครในการทำความรู้จักกันและกันก่อนที่จะไปลงเอยกัน ที่เตียง เจสันเรียนรู้ถึงผู้หญิงที่ซ่อนอยู่ข้างในนักร้องเพลงร็อค ในขณะเดียวกันเธอก็เรียนรู้ว่า มันมีอะไรที่มากกว่าความหล่อเหลาของบอดี้การ์ดของเธอ

ผู้ร้ายที่ตามปองร้ายเจนก็เขียนเรื่องได้ดี และน่าสนใจ แม้จะมีความบังเอิญมากเกินไปสักหน่อย แต่ก็ไม่มากพอจะทำให้เรื่องเสียหาย

และอย่างที่บอกค่ะ สิ่งที่ดีที่สุดในเล่มนี้ก็คือ พระเอกและนางเอก ที่แม็กซ์รู้สึก "เข้าถึง" พวกเขา เจสันไม่ใช่บอดี้การ์ดชนิดเก่งกาจเลิศเลอเหนือมนุษย์ เขามีความเป็นมนุษย์ (อันที่จริงเรื่องบรรยายว่าเขาสูงไม่ถึงหกฟุต -- นานเท่าไหรแล้วที่แม็กซ์ไม่ได้อ่านหนังสือที่พระเอกสูงไม่ถึงหกฟุต) ที่ผิดพลาด และเรียนรู้จากมัน ทำให้กลายเป็นคนที่ดีขึ้นได้

ในบรรดาหนังสือชุดนี้ห้าเล่ม (ทั้งชุดเขามีหกเล่มค่ะ แต่แม็กซ์ยังสร้างอารมณ์ให้อ่านเล่มหกไม่ได้) แม็กซ์ว่าเล่มนี้คือเล่มที่สนุกที่สุดแล้วล่ะ

คะแนนที่ 87