Obsession // Karen Robards

ตอนที่แม็กซ์พูดกับเพื่อนว่า ซื้อหนังสือของคาเรน โรบาร์ดมาอ่าน เพื่อนของแม็กซ์แสดงความแปลกใจเพราะไม่ดิดว่า คนอย่างแม็กซ์จะอ่านหนังสือของนักเขียนคนนี้

ดังนั้นก็เลยอาศัยพื้นที่บลอกวันนี้พูดเข้าข้างคาเรนหน่อยแล้วกัน

คนที่อ่านบลอกแม็กซ์มานานพอ ก็คงพอนึกออกว่า สไตล์การเขียนเรื่องของคาเรน โรบาร์ดไม่น่าจะถูกโรคกะแม็กซ์อย่างแรง ไม่ว่าจะเป็นพระเอกที่เถื่อนเกินระดับ และชอบแต่งงานมีเมียอยู่แล้ว ดันมายุ่งกะนางเอกอีก ส่วนนางเอกก็ไร้เดียงสาถึงขั้นปญอ. และซุ่มซ่าม (ขนาดเดินหกล้มแท้งลูกไปเอง) อย่างแรง แต่ทำไมแม็กซ์ถึงยังอ่านงานของเธออยู่ได้

ไม่ใช่ว่าคาเรนเป็น Guilty Pleasures ของแม็กซ์หรอกนะคะ แต่เป็นเพราะคาเรนเขียนเรื่องแนวสมัยใหม่ได้แตกต่างจากงานแนวย้อนยุคของเธอ ต่างหาก

แม็กซ์พบว่าตัวเองชอบงานแนวสอบสวนของคาเรน อาจไม่ถึงกับน่าตื่นเต้นและดีเลิศเหมือนกะเทส การ์ริตสัน หรือทามิ ฮองค์ แต่ก็ถือว่าอ่านได้ (และแม็กซ์ก็อ่านงานแนวสมัยใหม่ของคาเรนเกือบหมดทุกเล่มแล้วนะคะ)

และเล่มนี้ก็ไม่ได้แตกต่างไป นั่นคืออาจจะไม่ถึงกับดีมาก แต่ก็ไม่ผิดหวัง

เรื่องเปิดตัวอย่างน่าตื่นเต้น เมื่อแคธเทอรีน ลอว์เรนซ์พบว่าตัวเองตกเป็นเป้าหมายการลอบฆ่าโดยขโมยที่เข้ามาในบ้าน และข่มขู่เพื่อถามถึงของที่เธอไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน เมื่อเธอไม่อาจตอบได้ เธอถูกซ้อมปางตาย และเพื่อนสนิทที่บังเอิญมาพักที่บ้านของเธอก็โดนลูกหลงตายเข้าจริง ๆ

แต่เมื่อแคธเทอลีนตื่นขึ้นในโรงพยาบาล เธอจ้องมองในกระจก เธอกลับรู้สึกว่าตัวเองไม่รู้จักหญิงสาวที่ปรากฎตรงหน้าเลย และขอบอกว่านี่ไม่ใช่พล็อตเรื่องการสูญเสียความทรงจำที่ฮิตกันมากในโรแมนซ์ เพราะแคธเทอลีนจำข้อมูลเกี่ยวกับตัวเองได้ทุกอย่าง เธอรู้ว่าเธอเป็นชู้รักของเอ็ด บาร์นส ผู้บริหารระดับสูงของซีไอเอ แต่เมื่อเธอรับโทรศัพท์จากเขา ก็กลับพบว่าตัวเองไม่อาจจำเสียงพูดของเขาได้ เธอรู้ว่าตัวเองคือแคธเทอลีน แต่กลับไม่รู้จักหน้าตาของตัวเอง ในขณะที่ทุกคนยอมรับอย่างไม่ข้อสงสัยว่าเธอคือแคธเทอลีน

แม็กซ์พบว่าตัวเองหลงติดไปกับพล็อตเรื่องนี้อย่างยิ่ง มันน่าติดตามจนแม็กซ์อ่านจบในเวลาไม่นาน เพราะแม็กซ์อยากรู้ว่า ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ทำไมแคธเทอลีนจึงจำเรื่องราวของตัวเองได้ทั้งหมด แต่จำตัวเองไม่ได้ ทำไมเธอถึงได้รู้สึกว่า บ้านที่เธออยู่อาศัยมาหลายปี ไม่ใช่บ้านของเธอ ทำไมเธอจึงรู้สึกสงสัยหมอหนุ่มที่อยู่ข้างบ้าน ทำไมเธอถึงจำได้ว่าเอ็ดเป็นคู่รัก แต่กลับรังเกียจสัมผัสจากเขา

ในฐานะของนิยายสอบสวนแม็กซ์ให้เรื่องนี้สอบผ่านนะคะ แม้จะรู้สึกผิดหวังนิด ๆ ตอนที่เฉลยความสงสัยทั้งหมดข้างบนนั่น แต่ก็ถือว่าเขียนได้น่าติดตามเอามาก

แต่เล่มนี้สอบตกในฐานะโรแมนซ์อย่างรุนแรงค่ะ แม็กซ์ไม่รู้สึกถึงปฏิกริยาอะไรเลยระหว่างพระเอกและนางเอก ไม่รู้สึกว่าสองคนนี้จะผูกพันหรือรักกัน แต่นั่นก็ไม่ถือเป็นข้อเสียหรอกนะคะ เพราะแม็กซ์ไม่ได้อ่านเล่มนี้โดยเอาหัวใจของแฟนโรแมนซ์เข้าตัดสิน (แม้ว่าถ้าโรแมนซ์เขียนได้ดี เล่มนี้จะโคตรน่าอ่านเลยล่ะ)

คะแนนที่ 70 (ถ้าคิดว่าเป็นสืบสวนไม่เกี่ยวกับโรแมนซ์) แต่ถ้าเอาสเกลของแฟนโรแมนซ์เข้ามาเอี่ยวด้วย คะแนนเหลือแค่ 60 ค่ะ

ป.ล. สำหรับคนที่อยากรู้ว่าทำไมแม็กซ์ถึงได้ตามอ่านงานของคาเรน โรบาร์ดอยู่ได้ ทั้งทีแนวย้อนยุคมัน.. ซะ (สำหรับคนที่ชอบคาเรนแนวย้อนยุคก็ขออภัยด้วยค่ะ ของแบบนี้มาลางเนื้อชอบลางยา ถ้าคุณชอบอยู่แล้วก็โอเคนะ) แม็กซ์อยากแนะนำให้อ่าน One Summer ซึ่งเป็นเรื่องของครูสาว กะอดีตนักเรียนหนุ่มแนวแบดบอย (พระเอกเด็กกว่า เย้) ที่ตามสืบหาความจริงว่าใครกันแน่ที่เป็นฆาตกร ในเหตุการณ์ฆาตกรรมเมื่อสิบปีก่อนที่ทำให้เขาโดยหางเลขเข้าคุกเพราะคนนึกว่า เขาเป็นคนทำ