The Mane Attraction // Shelly Laurenston

แชลลี่ ลอว์เรนสตันกำลังจะกลายเป็นนักเขียนที่แม็กซ์ชอบมากที่สุดแล้วล่ะค่ะ เพราะยิ่งได้อ่านหนังสือของเขา เราก็ยิ่งช้อบชอบบบบบบบบบบบ

หนังสือของเธอมีตัวละครที่เป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนใคร แต่ยิ่งอ่านก็ยิ่งน่ารัก เรานึกถึงสมัยที่เราค้นพบงานของซูซาน อลิซาเบ็ธ ฟิลลิปป์ใหม่ ๆ เลยนะคะ เพราะเช่นเดียวกับแชลลี่ ซูซานก็เขียนหนังสือที่พล็อตไม่ค่อยสร้างสรรนัก แต่ผลลัพธ์ที่ออกมามันสุดยอด

และงานของแชลลี่ก็ใกล้ถึงจุดนั้นมากแล้ว

The Mane Attraction ของแชลลี่ ลอว์เรนสตัน

หนังสือเล่มนี้เป็นเล่มที่สามในชุดของมนุษย์สัตว์ชนิดต่าง ๆ ที่อาศัยอยู่ในนิวยอร์ค แต่ก็ไม่จำเป็นต้องอ่านเรื่องก่อนหน้าหรอกนะคะ เพราะอย่างที่เราพูดไปแล้ว พล็อตเรื่องไม่สำคัญสักนิดเดียวสำหรับการอ่านหนังสือของแชลลี่

ฟังดูอาจจะแปลกนะคะ โดยเฉพาะสำหรับแม็กซ์ซึ่งไม่ค่อยอ่านหนังสือแนวนี้เท่าไหร (เรื่องราวที่ตัวละครเป็นผู้ดำเนินเรื่อง ไม่ใช่พล็อต) แต่ทุกอย่างก็มีข้อยกเว้น และแม็กซ์ยกเว้นทุกอย่างให้แชลลี่ เพราะตัวละครของเธอมีสีสัน น่าสนใจ และคาดการณ์ไม่ได้ ที่สำคัญน่ารักมาก

ไม่รู้ว่าจะหาำคำไหนมาอธิบายความรู้สึกของเราค่ะ มันดี้ด้าดีใจ อ่านไปยิ้มไป น่ารักโคตร ๆ

ซิสซี่ เมย์ สมิท และมิชเชล ชอว์เป็นเพื่อนสนิทกันมาก และในช่วงเวลาที่มิชต้องหลบซ่อนจากแก๊งค์เจ้าพ่อที่ออกตามล่าชีวิต เขาก็มาทำงานให้กับสนง.รักษาความปลอดภัยที่พี่ชายของซิสซี่ เมย์เป็นเจ้าของ ทั้งคู่เห็นตรงกันว่า ทั้งคู่เป็นเืพื่อนที่ดีต่อกันเกินกว่าจะให้เซ็กส์เข้ามาวุ่นวายด้วย

ทุกอย่างก็เป็นเช่นนั้น จนกระทั่งมิชถูกลอบทำร้ายจนอาการสาหัส และซิสซี่ตัดสินใจพาเขาไปหลบซ่อนตัวที่บ้านเกิดในเทนเนสซี่ บ้านเกิดที่เธอละทิ้งมา เพราะความเป็นอัลฟ่า (เป็นบุคลิกของมนุษย์หมาป่า) ของเธอมีมากเกินกว่าที่จะอยู่ร่วมบ้านกับแม่ของเธอเองได้

พล็อตเรื่องมีแค่นี้ล่ะค่ะ และอย่าคิดว่าการตามล่าตัวมิชของเหล่ามือสังหารที่หวังลอบฆ่าเขาจะเป็น ประเด็นสำคัญน่าสนใจอะไรนะ มันเป็นเรื่องราวของซิสซี่ และมิช

หนังสือของแชลลี่เขียนรีวิวยากอ่ะ เพราะไม่รู้ว่าจะเขียนยังไงถึงจะสมความเป็นอัจฉริยะของเธอ เพราะมันไม่ใช่พล็อตเรื่อง ไม่ใช่ความมีเหตุผลสอดคล้องกัน แต่เป็นที่บุคลิกของตัวละครที่โดดเด่น และรายละเอียดปลีกย่อยเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ทำให้คุณเผลอหัวเราะออกมาดังลั่นห้อง

อารมณ์ขันในเรื่องบางครั้งก็ห่ามเกินเหตุ ซึ่งคุณต้องทำให้ใจยอมรับว่า ตัวละครที่เรากำลังอ่านอยู่นั้น ไม่ใช่มนุษย์ปกติที่เราเห็นกันหรอกนะ พวกเขาแตกต่าง แต่ก็มีเสน่ห์ในแบบพวกเขาเอง

มิชเชลซึ่งเป็นมนุษย์สิงโตได้บุคลิกบางส่วนของสิงโตตัวผู้มาด้วย และนั่นเป็นคำอธิบายว่าทำไมเขาถึงชอบอยู่เฉย ๆ แล้วก็กินจุมาก แต่ไม่ยอมทำอาหารกินเอง และกวาดตู้เย็นในบ้านของซิสซี่จนเกลี้ยง ปกติแม็กซ์ไม่ชอบตัวละครแบบนี้หรอกนะ มันไม่สมเป็นพระเอก แต่แชลลี่มีวิธีเล่าเรื่องที่ทำให้ดูพฤติกรรมเหล่านี้ของมิชน่ารักขึ้นมา ได้

แล้วยังฉากที่บรรดาแม่สิงโตตัวเมีย (ซึ่งในเล่มนี้มีประเพณีกันว่าสิงโตตัวเมียจะอยู่รวมกันเป็นกลุ่ม และดูแลสิงโตตัวผู้) มาต่อรองกับซิสซี่เพื่อเอาตัวมิชไปเลี้ยงที่บ้าน โดยอ้างเหตุผลร้อยแปด สุดท้ายก็ลงเอยที่ว่า ซิสซี่มีเงินพอเลี้ยงดูจอมตะกละอย่างมิชงั้นเหรอ อ่านแล้วฮาน่ะ

แม้กระทั่งรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ในเรื่อง เช่น มนุษย์หมา (ไม่ใช่หมาป่าหรอกนะ) ชอบหอนพอได้ยินเพลงดิสโก้ หรือชอบทำอะไรที่น่าอายไม่ว่าจะเป็นการไล่งับหางตัวเองเป็นวงกลม ทำให้เรายิ้มไปได้ตลอดเรื่อง

ไม่รู้ว่าจะเล่ายังไงให้สมกับความชอบที่มีให้กับเล่มนี้ค่ะ เพราะหลายอย่างฟังแล้วมันดูงี่เง่านะ แต่เวลาอ่านก็ได้ใจไปเต็ม ๆ เลย อยากให้ไปลองอ่านกันดูสักเล่มค่ะ ไม่ว่าจะเป็นเล่มนี้หรือ The Beast in Him ก็ได้ ถ้าคุณชอบเล่มใดเล่มนึง ก็แสดงว่าคุณถูกใจกับสไตล์การเขียนเรื่องของแชลลี่อย่างที่เราเป็นไปแล้ว ล่ะ

คะแนนที่ 87