The Accidental Werewolf // Dakota Cassidy

เมื่อคืนเรานั่งลุ้นอยู่ทั้งคืนกับสถานการณ์ของ AIG เลยไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุนี้รึเปล่านะคะที่ทำให้เราไม่รู้สึก "เข้าถึง" หนังสือเล่มนี้เท่าที่ควร เพราะใจไม่ค่อยอยู่กะเนื้อกะตัวนัก หูก็ฟังข่าวว่าสุดท้ายแล้วจะมีใครขี่ม้าขาวมาช่วย AIG ไหม สมาธิในการอ่านเล่มนี้มันก็เลยไม่ค่อยมีนัก

เราเคยเจอดาโกต้า แคสซิดี้คนแต่งหนังสือเล่มนี้ในงาน RT Convention และพบว่าเธอเป็นคนที่มีอัธยาศัยดีมาก ๆ มีอารมณ์ขัน วิธีการพูด และสำเนียงที่น่ารักโคตร ๆ แถมยังสวยไม่น้อยอีกต่างหาก

และหากจะว่าไป หนังสือเล่มนี้ก็สะท้อนตัวตนของดาโกต้าออกมาพอสมควรค่ะ แม็กซ์คิดเปรียบเทียบมาร์ตี้นางเอกของเรื่องกับตัวดาโกต้าหลายครั้งเวลาอ่าน และเห็นความที่คล้ายคลึงกัน (ไม่ใช่ว่าเธอเอาชีวิตตัวเองมาเขียนนิยายหรอกนะคะ แต่บุคลิกและตัวตนของมาร์ตี้ย้ำเตือนให้แม็กซ์นึกถึงดาโกต้าต่างหาก)

ดังนั้นบุคลิกของนางเอกไม่ใช่ปัญหาในการอ่านเล่มนี้ของเราเลย แต่เป็นที่โฟกัสของเรื่องไม่ค่อยชัดเจนต่างหาก

The Accidental Werewolf ของดาโกต้า แคสสิดี้

มาร์ตี้ แอนดรูว์เป็นสาวขายตรงเครื่องสำอางค์ที่เพิ่งได้เลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้า หน่วย ชีวิตเธอกำลังไปตามเป้าหมายที่ดำเนินเอาไว้ (นั่นก็คือการพิชิตยอดของบันไดสาวขายตรง) เมื่อเธอถูกหมากัด แถมไม่ใช่หมาธรรมดาอีกต่างหาก

หมาตัวนั้นชื่อคีแกน และเขาเป็นจ่าฝูงเผ่าหมาป่า ผลของการถูกขบกัดเบา ๆ ที่มือ ก็เลยทำให้มาร์ตี้กลายเป็นมนุษย์คนแรกในรอบหลายปีที่กลายสภาพเป็นหมาป่า ในฐานะตัวต้นเหตุ คีแนนรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบในชีวิตของมาร์ตี้ ช่วยให้เธอปรับตัวกับชีวิตใหม่ที่เต็มไปด้วยขน และหางที่โผล่ออกมาทุกครั้งที่มาร์ตี้โกรธ นี่ยังไม่นับว่า เธอถูกคุกคามจากมือมืด และทำให้คีแกนต้องพาเธอออกจากนิวยอร์คไปยังถิ่นฐานของเผ่าเขาเพื่อปกป้องเธอ อีก

แต่โปรดอย่าคิดว่าพล็อตที่พระเอกต้องปกป้องนางเอกจะทำให้เรื่องนี้กลาย เป็นแนวโรแมนติกสืบสวนขึ้นมาหรอกนะคะ เล่มนี้ก็ยังเป็นโรแมนติคคอมเมดี้ทั้งเล่มนั่นแหละ บางทีมันอาจจะเป็นคอมเมดี้มากไปด้วยมั้งคะ ก็เลยทำให้เรื่องมันดูไม่มีโฟกัสพิกล

ไม่ใช่ว่าแม็กซ์ต้องการอ่านเรื่องที่พล็อตแน่นนะคะ เพราะเราเองก็ชอบงานของแซลลี่ ลอว์เรนสตันที่บอกตามตรงว่าพล็อตไร้สาระสุดสุด แต่ตัวละครแข็งมาก และอุ้มหนังสือได้ทั้งเรื่อง ซึ่งผิดกับเล่มนี้ ซึ่งถือว่าพล็อตเริ่มต้นดูได้น่าสนใจ และเอื้อต่อการปล่อยมุขตลกมาก แต่สุดท้ายกลับทำไม่ได้

ส่วนหนึ่งคงเพราะไม่มีการให้น้ำหนักประเด็นที่เล่น ไม่ว่าจะเป็น การปรับตัวเข้ากับชีวิตใหม่ที่เป็นมนุษย์หมาป่าของมาร์ตี้ การถูกตามล่าตามล้างจากมือมืด หรือการต่อสู้เพื่อให้ได้รับการยอมรับจากเพื่อนใหม่ที่เป็นสมาชิกในฝูง ประเด็นมาถูกปล่อยออกมา แต่สุดท้ายก็ไม่มีการเน้นไปที่เรื่องไหนเลยสักเรื่อง ทำให้ทุกอย่างดูเลื่อนลอย

ตัวอย่างนะคะ มาร์ตี้ในฐานะสมาชิกใหม่ในฝูงรู้ว่าตัวเองต้องพิสูจน์ตัวเองเพื่อให้ได้รับ การยอมรับจากสมาชิกอื่นในฝูง ประกอบกับในฝูงก็มีนังตัวร้ายที่หมายปองคีแกนอยู่ ดังนั้นเมื่อมาร์ตี้ (ซึ่งเป็นสาวขายตรงเครื่องสำอางค์) ต้องเข้าไปทำงานในบริษัทเครื่องสำอางค์อันใหญ่โต (นึกถึงเรฟล่อน) ซึ่งเป็นบริษัทของฝูง เธอจึงถูกส่งให้ไปทำงานห่วย ๆ ซึ่งมาร์ตี้ก็ยอมทำเพื่อพิสูจน์ตัวเอง แม็กซ์ชอบประเด็นนี้นะคะ นางเอกต่อสู้เพื่อให้ได้รับการยอมรับ และในที่สุดก็ชนะใจด้วยความดี (หรืออะไรบางอย่าง) แต่ประเด็นก็เปิดมาแค่นี้ ไม่มีการเล่นอะไรต่อ (สุดท้ายแล้วคีแกนรู้เข้า ก็เลยมาช่วย)

มันน่าเสียดายน่ะค่ะ เพราะแม็กซ์อ่านแล้วเชื่อว่ามาร์ตี้มีความสามารถมากมาย ทำอะไรได้หลายอย่าง แต่เพราะเธอมีหน้าที่ที่ต้องทำมากเกินไปในเล่มนี้ (เพราะเล่นหลายประเด็นมาก) ทำให้ความต่อเนื่องในการดำเนินเรื่องขาดหายไป

อีกประเด็นที่เราไม่ชอบมาก ๆ ก็คงเป็นเรื่องกลุ่มเพื่อนของมาร์ตี้ ซึ่งแท้จริงแล้วก็คือลูกทีมในทีมขายเครื่องสำอางค์ของมาร์ตี้นั่นเอง ปัญหาของแม็กซ์ก็คือ ผู้หญิงทั้งสามเพิ่งรู้จักกันก่อนเรื่องจะเปิดนิดเดียว และยังเป็นความสัมพันธ์กันในเชิงธุรกิจ เนื้อเรื่องตอนแรกก็ไม่ได้บ่งบอกถึงความถูกใจหรือสนิทชิดเชื้ออะไรกันมากมาย แต่อ่าน ๆ ไป ไหงสามสาวกลายเป็นคู่หูคู่ฮากันไปได้ (ดูแล้วทำให้รู้สึกเหมือนคนแต่งพยายามจะทำให้มันเป็นหนังสือไตรภาค เรื่องราวของสาวแต่ละคนมากเกินไปน่ะ)

เสียดายค่ะ เพราะเราคิดว่าเล่มนี้มีความน่าจะเป็นอย่างมากที่จะเป็นหนังสือสนุกมาก ๆ เล่มนึง แต่สุดท้ายก็ไปไม่ถึงดวงดาว

คะแนนที่ 47

ป.ล. หนังสือภาคภาษาไทยของชุด Psy/Changeling จะออกขายแล้วนะคะ ก็เลยมีคำถามเกี่ยวการสะกดชื่อภาษาไทยของคนแต่งของแม็กซ์ที่ไม่เหมือนกะที่ เขาแปล เรื่องนี้แม็กซ์ยอมรับอย่างไม่อาย (เพราะไม่มีอะไรจะอาย) ว่าทางสนพ.เขาสะกดถูกแล้วล่ะค่ะ น่าจะเป็นนลินีเพราะเป็นตัวแอล แต่ที่แม็กซ์ใช้นรินีเพราะตอนแรกที่อ่านงานของเธอนึกถึงชื่อของคนอินเดียน่ะ ค่ะ ก็เลยสะกดอย่างนั้น (สรุปว่ามั่วแหละ) แล้วก็เลยไม่ได้เปลี่ยน

อีกประเด็นคำว่า Changeling นี่ คำที่สนพ.ใช้ก็ถูกอีกเช่นกัน แม็กซ์อ่านแล้วมั่วเอง (อันนี้ยอมรับเต็ม ๆ) ตอนนี้ก็ยังงงอยู่ไปไหงไปใช้คำว่าชาร์เลนจิ้งได้ (จะว่านึกถึงคำว่า Challenging ก็ไม่น่าใช่ เพราะตอนสะกดภาษาอังกฤษก็ยังเขียนถูก)

สุดท้ายคงต้องโทษม่าม้าค่ะ ที่ไม่ยอมส่งให้ไปเรียนเมืองนอกตั้งแต่เด็ก ก็เลยไม่เก่งอังกฤษยั่งงี้