Killer Charms // Marianne Stillings

มาริแอนน์ สติลลิ่งส์เป็นนักเขียนที่เขียนเรื่องชนิดเกือบสนุกมาหลายเล่มค่ะ แต่ก็ยังไม่มีเล่มไหนที่ไปถึงดวงดาวในใจของแม็กซ์สักครั้งนะคะ แต่ก็ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไรที่แม็กซ์ก็ทนท้นทนอ่านอยู่ได้

จนมาถึงเล่มนี้ ซึ่งถือว่าโอเคนะคะ ดีกว่าเล่มอื่น ๆ ทั้งหมดของเธอที่เราเคยอ่านมา (และเราอ่านหนังสือของเธอทุกเล่ม) แต่ก็ยังไม่ถึงขนาดที่เรียกว่าสนุกได้เต็มปาก ยังมีองค์ประกอบบางอย่างขาดและเกินอยู่

Killer Charms ของมาริแอนน์ สติลลิ่งส์

หนังสือเล่มนี้เป็นเล่มที่สามในชุดพี่น้องตระกูลดาร์ลิงค์ที่ประกอบด้วย พี่ชายสองคน และน้องสาวคนเล็ก เล่มนี้เป็นเรื่องราวของแอนดี้ ดาร์ลิ่งค์น้องนุชคนสุดท้ายที่โดยภารกิจให้ปลอมตัวมาตามจับโจรชื่อดังอย่าง โลแกน ซินแคลร์ และก็ตามกระแสพารานอมอลนิดหน่อยตรงที่มีเรื่องพลังจิตเข้ามาเกี่ยวข้องบ้าง พอเป็นน้ำยา

แอนดี้ ดาร์ลิ่งค์เป็นลูกสาวคนเดียวในตระกูลของตำรวจ ทั้งปู่ พ่อ และพี่ชายทั้งสองคนของเธอเป็นตำรวจมีฝีมือ ได้รับการยกย่องจากคนทั่วไป และนั่นก็เป็นแรงกดดันที่แอนดี้ต้องรับเอาไว้ ดังนั้นเมื่อมีโอกาสได้แสดงฝีมือในแผนการจับกุมโลแกน ซินแคลร์นักต้มตุ๋นขาใหญ่ แอนดี้ก็รู้ว่า งานนี้เธอจะพลาดไม่ได้

แต่โลแกนก็ช่างมีเสน่ห์เกินห้ามใจ สำเนียงสก๊อตติชเหน่อ ๆ (ที่ส่วนตัวแม็กซ์ไม่เคยคิดว่ามันมีเสน่ห์หรอกนะ ฟังโคตรยาก) และมารยาทดุจดังผู้ดีอังกฤษทำให้การทำงานของแอนดี้ยากขึ้นไปอีก และที่วุ่นวายไปกว่านั้น โลแกนอาจจะไม่ใช่นักต้มตุ๋นที่หลอกชาวบ้านว่าตัวเองเป็นคนทรง เขาอาจจะเป็นคนที่มีพลังจิตจริง ๆ ก็ได้

จุดที่โดดเด่นที่สุดในหนังสือเล่มนี้ก็คือความสัมพันธ์ระหว่างแอนดี้และ โลแกนที่แม็กซ์คิดว่าสองคนนี้เหมาะสมกันมาก ทันกันตลอด ไม่ว่าจะเป็นวิธีการที่แอนดี้ใช้ในการดึงดูดความสนใจของโลแกน หรือแผนตลบหลังที่เขาเอามาใช้กับเธอ ทำให้เรื่องอ่านแล้วสนุกมาก ทั้งคู่เป็นตัวละครที่ฉลาด และแสดงออกตามสติปัญญา่ที่คนเขียนแต่งให้พวกเขามี

ส่วนที่เป็นพารานอมอลในเรื่องไม่น่าสนใจ และมันดึงความสำคัญจากพล็อตหลักออกมามากเกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันไม่มีอะไรเกี่ยวกับพล็อตหลัก (แผนการจับผู้ร้ายในเรื่อง) เลยบอกตามตรงนะคะว่าไม่รู้ว่าจะใส่เข้ามาทำไม ถ้าให้เดาก็คงเพราะอยากจะเอาจุดนี้มาแสดงความสามารถของโลแกนว่าเป็นของจริง ไม่ใช่พวกหลอกลวง แต่แม็กซ์ก็ยังคิดว่าน่าจะมีวิธีอื่นที่ทำได้น่าสนใจมากกว่า

ส่วนที่แย่ที่สุดก็คือผู้ร้าย ที่ร้ายได้อย่างเลวชาติชั่ว นั้่นไม่เท่าไหรนะคะ แม็กซ์แปลกใจตรงที่ แผนการของผู้ร้ายมันไม่ได้มีความสลับซับซ้อนอะไรเลย ไม่ได้สร้างสรร แค่ใช้วิธีการแบล็กเมลล์ธรรมดา ความงี่เง่าของผู้ร้ายทำให้แม็กซ์ไม่เชื่อว่า เขาจะทำความเลวอย่างนี้อยู่ได้นานหลายสิบปีโดยที่ไม่มีใครจับได้ หรือเอาเรื่อง สรุปก็คือผู้ร้ายมันเหมือนตัวการ์ตูนจนเกินไป ไม่มีความน่าเชื่อถือ

ประเด็นเรื่องผู้ร้ายเป็นจุดที่ติดใจแม็กซ์ที่สุด ทำให้ความสนุกในเรื่องนี้ลดลงไปเลยล่ะ เพราะเราูรู้สึกว่าผู้ร้ายบ่มีไก๊มาก จนทำให้เวลาที่นางเอกรู้สึกกลัวผู้ร้าย เราเลยดูถูกนางเอกไปตามอีก ซึ่งมันไม่ดีเลย เพราะแอนดี้เป็นตัวละครที่ถือว่าโอเคเลยล่ะ

แต่ถึงอย่างนั้น เล่มนี้ก็ยังเป็นเล่มที่ดีที่สุดของมาริแอนน์ที่แม็กซ์เคยอ่านมา คะแนนที่ 60