Sleeping with fear // Kay Hooper

ส่วนตัวแม็กซ์คิดว่า นักเขียนนิยายแนวโรแมนซ์มีความสามารถในการเขียนที่หลากหลาย และเห็นได้ชัดว่า นักอ่านส่วนใหญ่ก็เห็นด้วยกับแม็กซ์ เพราะมีอดีตนักเขียนโรแมนซ์หลายคนที่เปลี่ยนแนวการเขียนไป แล้วประสบความสำเร็จมากเสียยิ่งกว่าสมัยที่เขียนโรแมนซ์เสียอีก และแนวส่วนใหญ่ที่นักเขียนเหล่านี้เปลี่ยนไปเขียนก็มักจะเป็นแนวสืบสวน ที่มีองค์ประกอบของความโรแมนติกบ้างเล็กน้อยพอให้ชุ่มชื่นหัวใจ

ปัญหาก็คือ เมื่อนักเขียนเหล่านี้เปลี่ยนแนวไป แม็กซ์มักเกิดความรู้สึกว่า โลกโรแมนซ์ได้สูญเสียนักเขียนที่ดีไปให้กับแนวอื่น (ซึ่งเราไม่ได้ชอบแนวพวกนั้นมากเท่ากับที่รักโรแมนซ์) ลองไล่ชื่อกันดูแล้วกัน แคธเทอรีน คูลเตอร์, ไอริส โจแฮนเซ่น, ทามิ ฮ็อค, หรือกระทั่งลินดา โฮเวิร์ด

มีอดีตนักเขียนโรแมนซ์อยู่สองคนค่ะ ที่แม็กซ์คิดว่า พวกเธอเีขียนเรื่องในแนวสืบสวนได้ดีกว่าโรแมนซ์ และหนึ่งในนั้นก็คือเคย์ ฮูเปอร์

แม็กซ์โอเคกับงานแนวโรแมนซ์ของเธอ (ชอบมากอยู่สองสามเล่มโดยเฉพาะ It takes a thief) แต่เราชอบงานแนวสืบสวนของเธอมาก

มีหนังสือไม่กี่เล่มที่ทำให้แม็กซ์กลัวขนาดต้องโทรศัพท์เรียกเพื่อนมานอนด้วยที่บ้าน

น่าเสียดายที่เล่มนี้ยังไม่ใช่เล่มที่ดีที่สุดของเธอ

Sleeping with fear ของเคย์ ฮูเปอร์

บอกก่อนนะคะ แม้ว่าแม็กซ์จะจัดประเภทเล่มนี้เป็นแนวโรแมนติกสืบสวน และเอามาอ่านในช่วงที่เรากำลังบ้าแนวนี้ เราก็ไม่กล้าพูดเต็มปากหรอกค่ะว่ามันโรแมนติก

คนที่เคยอ่านงานในระยะหลังของเคย์ คงพอเข้าใจคำพูดของแม็กซ์ เรื่องราวของเธอเต็มไปด้วยการสืบสวน และปริศนาที่เข้มข้น น้ำหนักที่เธอให้ในส่วนของความสัมพันธ์ระหว่างตัวเอกน้อยมาก แม้ว่าเล่มนี้เราจะรู้สึกว่า เธอพึ่งพาความรักระหว่างพระนางในเรื่องในการเอาชนะอุปสรรคที่คนร้ายวางแผน ไว้อย่างมากก็ตาม

หนังสือเล่มนี้เป็นเล่มที่สามในชุด Fear แต่ว่ากันตามตรงแล้ว มันเป็นเล่มที่เก้าแล้วในชุดหน่วยสืบสวนคดีพิเศษที่นำทีมโดยโนอาห์ บิชอบ แต่ไม่ต้องกลัวนะคะ คุณไม่จำเป็นต้องอ่านแปดเล่มก่อนหน้าเลย คุณอ่านเล่มนี้รู้เรื่องแน่นอน เพราะมันไม่มีอะไรในพล็อตที่เกี่ยวข้องกัน ยกเว้นว่า มันเป็นเรื่องของเจ้าหน้าที่พิเศษเอฟบีไอที่มีความสามารถพิเศษเหนือมนุษย์ นั่นก็คือ พวกเขามีพลังจิต และใช้มันในการสืบสวน (และหน่วยงานนี้มีผู้นำทีมคือโนอาห์ บิชอบ และออกหนังสือเป็นธีมเรื่อง ครั้งละสามเล่ม และชุด Fear ถือว่าเป็นชุดที่สามแล้ว)

สำหรับแฟนแนวสืบสวน แม็กซ์คิดว่า การเปิดเรื่องของเล่มนี้น่าสนใจมาก ไรลี่ย์นางเอกของเราตื่นขึ้นมาในเช้าวันอาทิตย์ พร้อมกับความทรงจำที่เลือนหาย เธอไม่ได้ความจำเสื่อม เพราะเธอรู้ดีว่าตัวเองเป็นเจ้าหน้าที่เอฟบีไอ เธอรู้ว่าเธอเป็นใคร และเข้ามาทำงานให้กับโนอาห์ บิชอบได้อย่างไร สิ่งที่ไรลี่ย์ลืมไปก็คือ ความทรงจำในช่วงสามอาทิตย์ที่ผ่านมา

เธอเพียงแค่จำได้ว่า ได้รับมอบหมายจากบิชอบให้มาสืบสวนคดีเกี่ยวกับลัทธิซาตานในเมืองเล็ก ๆ แต่เธอไม่รู้ว่า เวลาในช่วงสามอาทิตย์ที่ผานมา เธอสืบได้ความคืบหน้าไปเพียงไร ทุกอย่างมันเพียงแค่หายไป

และที่แย่ไปกว่านั้น ไรลี่ย์ตื่นขึ้นพร้อมกับเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือด ที่เธอค่อนข้างแน่ใจว่าเป็นของมนุษย์ จากการติดต่อกับบิชอบ ไรลี่ย์ได้รู้ว่า เธอขาดการติดต่อกับหน่วยเหนือเป็นเวลาสองวัน แต่เธอยังไม่พร้อมที่จะยอมแพ้ และโดนเรียกตัวกลับ เธอต่อรองกับเจ้านาย จนเขาอนุญาตให้เธออยู่สืบหาความจริงจนถึงวันศุกร์

ปริศนาเกี่ยวกับเสื้อผ้าเปื้อนเลือดยิ่งทวีคูณไปอีก เมื่อมีการค้นพบศพหัวขาดในป่า ซึ่งในท้องของศพนั้นมีเลือดของมนุษย์ที่ตรงกับรอยเลือดที่เปื้อนบนเสื้อของ เธอ ไรลี่ย์ทำงานตามลำพัง และไม่รู้ว่าควรจะต้องเชื่อใคร โดยเฉพาะเมื่อมันปรากฎอย่างชัดเจนว่า ในช่วงเวลาสามอาทิตย์ที่ผ่านมา เธอเริ่มต้นความสัมพันธ์กับอัยการหนุ่มที่ชื่อ แอช เพรสค็อตต์

และนั่นมันไม่ใช่นิสัยของเธอเลย ไรลี่ย์ไม่เคยเริ่มความสัมพันธ์กับใครระหว่างที่กำลังสืบสวนคดี หนำซ้ำไรลี่ย์ที่เพิ่งสูญเสียความทรงจำ ก็จำแอชไม่ได้เลย แต่นั่นไม่ได้ทำให้เธอห้ามตัวเองได้จากการดำเนินความสัมพันธ์กับเขาต่อ

การสืบสวนเริ่มนำทางไปยังคดีเกี่ยวกับกลุ่มนับถือลัทธิซาตานที่เพิ่งย้าย มาที่เมืองแห่งนี้ แต่แล้วทุกอย่างก็เลวร้ายลงไปอีก เมื่อไรลี่ย์เริ่มต้นสูญเสียความทรงจำไปเป็นระยะ เธอจำไม่ได้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรลงไป หรือว่าพูดกับใคร แม้ว่าในช่วงเวลาที่หายไป เธอทำงานได้เหมือนคนปกติ เพียงแต่ไรลี่ย์จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ในส่วนของการสืบสวนเรื่องนี้น่าติดตามค่ะ ปัญหาก็คือ (สปอยล์) การ เฉลยว่าเกิดอะไรขึ้น เคย์พึ่งพาองค์ประกอบของพารานอมอลมากไปหน่อย เราอยากได้คำตอบที่เป็นวิทยาศาสตร์มากกว่านี้ ซึ่งไม่ใช่ความผิดคนแต่งหรอกนะคะ เพราะเรื่องนี้มันก็มีองค์ประกอบของพารานอมอลอยู่ทั้งเรื่องแล้ว มันอาจเป็นกรณีที่แม็กซ์ขอมากเกินไปก็ได้

สิ่งที่เราชอบมาก ๆ ก็คือ การที่ไรลี่ย์เชื่อใจแอช โดยเฉพาะในฉากสุดท้ายที่แม็กซ์คิดแล้วว่าจะต้องตกม้าตายด้วยการที่นางเอกไม่เชื่อใจพระเอกเรา แต่ไรลี่ย์เซอร์ไพรส์แม็กซ์ได้มากเลย

โดยรวมเล่มนี้ถือว่าสนุกค่ะ เพียงแต่เมื่อนำไปเทียบกับเล่มอื่นที่เคย์เขียน มันยังสู้ไม่ได้เท่านั้นเอง แม้ว่าในส่วนของโรแมนซ์ เราคิดว่าเล่มนี้มีเยอะนะคะ แต่แม็กซ์ไม่ได้อ่านเล่มนี้เพราะส่วนประกอบของความเป็นโรแมนซ์ มันจึงไม่ได้ทำให้คะแนนในเล่มนี้สูงขึ้นหรอกค่ะ

คะแนนที่ 67 (และโปรดอย่าคิดว่ามันเป็นโรแมนซ์)