To Scotland, with Love // Karen Hawkins

อย่างที่บอกนะคะ ช่วงนี้อารมณ์แนวย้อนยุคพุ่งพรวด ก็เลยได้คิวหนังสือค้างนานเล่มนี้เสียที ซึ่งหลังจากอ่านจบก็นึกดีใจค่ะที่ทิ้งค้างไว้นาน เพราะมันเป็นหนึ่งในเรื่องที่ห่วยมากเล่มนึงที่ได้อ่านในปีนี้เลย

To Scotland, with love ของคาเรน ฮ็อคกิ้นส์

หนังสือเล่มนี้เป็นเล่มที่สองในชุดคำสาปแห่งตระกูลแม็คคลีน เรื่องราวของห้าพี่น้องแห่งตระกูลแม็คคลีนจากสก๊อตแลนด์ที่บรรพบุรุษโดนคำ สาปจนทำให้สมาชิกในครอบครัวมีอารมณ์ผูกพันกับดินฟ้าอากาศ ไม่ใช่ว่าพวกเขาควบคุมอาการศได้หรอกนะคะ แต่เวลาที่โมโห ดีใจ เสียใจ ท้องฟ้าจะมีอาการเป็นไปตามอารมณ์พวกเขา

แนวเรื่องไม่ใช่ถึงกับเป็นพารานอมอลอะไรหรอกนะ และคำสาปก็ไม่ใช่ประเด็นใหญ่ เพียงแต่เพิ่มรสชาติให้ดูน่าสนใจเท่านั้นเอง และยิ่งในเล่มนี้แทบจะไม่มีการกล่าวถึงคำสาปแห่งตระกูลด้วยซ้ำ

สำหรับคนที่ยังไม่เคยอ่านเรื่องในชุดนี้มาก่อน จะเริ่มอ่านที่เล่มนี้ก็ได้ เพราะไม่ได้มีอะไรเกี่ยวพันกับเล่มแรก How to abduct a Highland Lord แต่อย่างจริงใจมาก แม็กซ์ไม่แนะนำให้อ่านหรอกนะคะเล่มนี้ เพราะมันอาจทำให้คุณสาปส่งคาเรน ฮ็อคกิ้นส์ไปตลอดชีวิตก็ได้ ซึ่งเป็นเรื่องน่าเสียดาย เพราะโดยปกติเธอก็ไม่ได้เขียนเรื่องห่วยในระดับนี้ออกมาหรอกค่ะ

เกรเกอร์ แม็คคลีน และเวเนเซีย โอกิววี่เป็นเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ทั้งสองเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากแม้จะต่างเพศ และเกรเกอร์จะเป็นเสือผู้หญิง แต่เขาก็ไม่เคยเกินเลยกับเวเนเซีย เพราะเธออยู่เหนือกว่าผู้หญิงทุกคน จนกระทั่งวันนึงเมื่อเขาไปเยี่ยมเธอที่บ้านและได้พบกับความวุ่นวาย พ่อของเธอร้องไห้ฟูมฟายบอกว่าลูกสาวถูกลักพาตัวไปโดยชายที่เข้ามาจีบ เขาจึงตามติดไปเพื่อช่วยเหลือเธออย่างไม่รอช้า

เวเนเซียเป็นลูกสาวคนเดียวในตระกูลที่พ่อและแม่ของเธอเป็นคนไร้ความรับ ผิดชอบ ดังนั้นเธอจึงเป็นผู้ใหญ่ในบ้านเสมอ แต่เธอก็ไม่คิดว่าความไม่ได้เรื่องของผู้เป็นบิดาจะนำปัญหามาให้ชีวิตของเธอ มากขนาดนี้ เมื่อเขาส่งเสริมให้ชายหนุ่มที่เข้ามาติดพันเธอ จนเขาวางแผนหลอกลวงเธอว่า มารดาของเธอป่วยหนัก ทำให้เวเนเซีย (ซึ่งในเรื่องพูดอยู่นั่นแหละว่าเป็นคนมีความรับผิดชอบ และเป็นผู้ใหญ่มาก) ยอมไปกับเขาง่าย ๆ ก่อนที่จะรู้ว่าตัวเองโดนหลอก และเกรเกอร์โผล่เข้ามาช่วยได้ทัน

แต่แทนที่ทั้งสาม (เกรเกอร์, เวเนเซีย, และหนุ่มที่หลอกเธอมา) จะกลับลอนดอนก่อนที่เรื่องทั้งหมดจะกลายเป็นเรื่องอื้อฉาว พวกเขาก็ติดพายุหิมะอยู่ที่โรงเตี้ยมแห่งนึงในชนบท กับผู้คนมากหน้าหลายตา ซึ่งแม็กซ์คิดว่าคนแต่งคิดเอาเองว่า คนพวกนั้นน่าสนใจเสียเต็มทีแล้วล่ะ

เรื่องส่วนใหญ่ดำเนินไปในโรงเตี้ยมแห่งนั้น เมื่อเกรเกอร์เริ่มมองเพื่อนรักอย่างเวเนเซียด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

อันที่จริงพล็อตนี้ก็ถือว่าเรียบง่าย และมีแววที่จะกลายเป็นหนังสือที่สนุกได้นะคะ แต่ดูเหมือนคาเรน ฮ็อคกิ้นส์จะทำผิดพลาดทุกอย่างในการเขียนหนังสือเล่มนี้

เริ่มตั้งแต่การบอกว่านางเอกเป็นคนมีความรับผิดชอบ เป็นผู้ใหญ่ในบ้าน (เพราะทั้งพ่อและแม่ไม่ค่อยจะได้เรื่อง) เป็นคนใจดี ชอบช่วยเหลือคนอื่น แม็กซ์ไม่มีปัญหากับคุณสมบัติเหล่านี้ของนางเอกหรอกค่ะ เพียงแต่หงุดหงิดมาก ๆ กับการที่เธอแสดงมันออกมา

แม็กซ์ไม่รู้มาก่อนเลยว่า การเป็นคนใจดีและช่วยเหลือคนอื่น จะคือการยุ่งเรื่องชาวบ้าน และแสดงความซื่อจนโง่ของนางเอกออกมา ในเรื่องเวเนเซียเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเรื่องราวของแขกที่มาพักในโรงเตี้ยม เดียวกับเธอ ยุ่งทั้งที่ไม่ควรเข้าไปยุ่ง ยุ่งโดยที่ไม่ได้ทำให้อะไรมันดีขึ้น และที่เลวร้ายที่สุด ยุ่งจนทำให้ทุกอย่างวุ่นวายไปหมด เธอเข้าไปตีสนิทกับคนรับใช้ของแม่ม่ายที่ดูเหมือนจะใจร้าย ไปให้ท้ายเจ้าหล่อนคนนั้นจนปีกกล้าขาแข็ง ทั้งที่ยัยนั่นก็ไม่ใช่เป็นคนดีอะไร และเจ้านายของเธอน่าเห็นใจด้วยซ้ำ

แล้วยังการที่เกรเกอร์พูดกับเวเนเซียถึงเรื่องราวในอดีตที่หล่อนไปยุ่ง วุ่นวายกับเรื่องชาวบ้าน จนกลายเป็นเรื่องใหญ่โตหลายครั้ง เราเข้าใจนะว่า คนแต่งต้องการให้คนอ่านรู้ถึง "ความดี" ของนางเอก แต่มันไม่ได้ทำให้แม็กซ์รู้สึกอย่างนั้นหรอกนะ เพราะสำหรับเรามันไม่ได้แสดงว่านางเอกเป็นคนดีหรอกนะคะ มันแสดงว่าหล่อนเสือกเรื่องชาวบ้านแบบโง่ ๆ

แม็กซ์ไม่ชอบเวเนเซียอย่างรุนแรง รำคาญเธออย่างที่ไม่มีนางเอกคนไหนทำให้แม็กซ์รู้สึกได้ขนาดนี้ หล่อนยุ่ง แล้วก็ยุ่ง แล้วก็ยุ่งเรื่องชาวบ้าน ยุ่งแบบตัวเองไม่มีข้อเท็จจริงอะไรเลย คนแต่งให้คำอธิบายพฤติกรรมนี้ของเธอว่า เพราะเวเนเซียเป็นคนดี ความดีไม่ได้อธิบายอะไรเลย คนดีไม่จำเป็นต้องเสือกเรื่องชาวบ้านหรอกนะคะ (สถานการณ์ที่เธอเข้าไปยุ่งก็ไม่ได้เลวร้าย หรือน่าสงสารอะไร) เราไม่เข้าใจว่าทำไมต้องแปลความว่า ความดี เท่ากับความโง่

เล่มนี้เป็นเรื่องที่เราอยากบีบคอนางเอกให้ตาย แล้วกระทืบศพซ้ำ ให้สมกับความน่ารำคาญของเจ้าหล่อน ความปัญญาอ่อน และก่อเรื่อง โอ้ย เราอ่านไปก็อยากตะโกนด่าไป

นอกจากความน่ารำคาญโคตรของนางเอกแล้ว บรรดาตัวละครรองในเรื่องทั้งหลายก็ไม่มีใครที่น่าสนใจ ที่ซ้ำร้ายไปกว่านั้น น่ารำคาญพอกับนางเอกด้วย เรื่องราวของคนเหล่านี้ไม่สนุก ไม่ตลก ไม่น่าสนใจ ไม่อะไรทั้งสิ้นแหละ

เราเข้าใจว่าคาเรนต้องการเขียนเรื่องนี้ออกมาในแนวโรแมนติก รอม คือเรื่องที่มีพล็อตง่าย ๆ สบาย ๆ อ่านแล้วอบอุ่นในหัวใจ ตัวละครน่ารัก ตัวประกอบดี แต่ไม่มีอะไรที่ประสบความสำเร็จกับเรา มันห่วย ห่วย ห่วย แล้วก็ห่วย เพราะมันไม่โรแมนติค มันไม่สนุก มันไม่สบายเลยที่ต้องนั่นอ่านเรื่องราวและพฤติกรรมของตัวละครที่มีนิสัย เหมือนเด็กสามขวบ

คะแนนที่ 33 (อันนี้ให้อย่างปราณีแล้วนะคะ เพราะแม็กซ์คิดว่ามันใกล้คริสต์มาสแล้ว)