Surrender to a Scoundrel // Julianne MacLean

เล่มนี้เป็นหนังสือเก่าเก็บค่ะ ซื้อมาเป็นปีแล้วล่ะ แต่ไม่ได้อ่านสักที อาจเป็นเพราะเราไม่ได้คลั่งไคล้ผลงานของคนแต่งคนนี้เท่าไหรนัก เพียงแต่ที่ยังติดตามซื้อต่อมาอยู่ก็เพราะยังคิดเสมอว่า เธอมีแววที่น่าจะเป็นนักเขียนที่ดีได้

แต่ก็น่าผิดหวังว่า เล่มนี้ก็ยังไม่ใช่เล่มที่ "ใช่" สำหรับแม็กซ์หรอกค่ะ

Surrender to a Scoundrel ของจูลิแอนน์ แม็คคลีน

หนังสือเล่มนี้แม้จะไม่ได้ถูกระบุว่าอยู่ในชุด American Heiresses แต่ก็ถือว่าเป็นหนึ่งในชุดค่ะ เพราะพระเอกในเล่มนี้คือน้องชายของพระเอกเล่มแรกในชุดนั้น (To Marry a Duke) ซึ่งบัดนี้โตเป็นหนุ่มแล้ว

อันที่จริงถ้าไม่มีบทนำของเรื่อง แม็กซ์คงจะไม่ขัดใจอะไรเท่าไหรค่ะ แต่เมื่อมี มันทำให้แม็กซ์รู้สึกว่า คนแต่งได้ทำผิดกฎที่สำคัญมากข้อนึงของแม็กซ์ นั่นก็คือ เปลี่ยนแปลงนิสัยพื้นฐานของตัวละคร

ในบทเปิดเรื่อง เล่าถึงเอฟเวลีนเด็กสาวผู้อยู่ในกฎระเบียบ กับมาร์ติน น้องชายของดยุคผู้ไม่เคยทำอะไรตามกฎ เด็กสองคนที่แตกต่างกันอย่างมาก แต่มีความเชื่อมต่อกันเพราะในอดีตมาร์ตินคือคนที่ช่วยชีวิตของเอฟเวลีนไว้ แม้เขาจะทำเหมือนจำเหตุการณ์นั้นไม่ได้เลยก็ตาม และนั่นทำให้เธอแกล้งทำเป็นจำไม่ได้เช่นกัน

ชีวิตของทั้งคู่แยกย้ายและเติบโต หลายปีผ่านไปเอฟเวลีนกลายเป็นแม่ม่ายผู้ร่ำรวย (ซึ่งที่มาความรวยไม่เคยเล่าอย่างชัดแจ้ง นอกจากบอกว่ามาจากพ่อของเธอซึ่งกลายเป็นเศรษฐีจากอะไรบางอย่าง) และมาร์ตินซึ่งเป็นนักแข่งเรือผู้ลือชื่อ ทั้งคู่ได้พบกันในการแข่งขันเรือเร็วครั้งสำคัญที่สุดในเกาะอังกฤษ เอฟเวลีนกลายเป็นที่หมายปองของคู่แข่งคนสำคัญของมาร์ติน และดูเหมือนว่านั่นจะทำให้มาร์ตินหันมาสนใจเธอเช่นกัน

ไม่มีใครคิดว่ามาร์ตินสนใจเอฟเวลีนเพราะตัวเธอเอง แต่คิดว่าเป็นเพราะมาร์ตินต้องการเอาชนะชายผู้หมายปองตัวเธอ จึงหว่านเสน่ห์ให้แม่ม่ายสาวคนนี้เต็มที่ ทั้งที่นั่นไม่ใช่ความจริงเลย มาร์ตินมองเห็นคุณค่าของเอฟเวลีนที่ตัวของเธอเองด้วย และความเชื่อมั่นของเขาก็ช่วยทำให้เอฟเวลีนเริ่มมองตัวเองในมุมมองที่ เปลี่ยนไป

ความสัมพันธ์ระหว่างมาร์ตินและเอฟเวลีนพัฒนาขึ้น แม็กซ์ชอบแง่มุมนี้ในเรื่อง จูลิแอนน์แสดงให้เห็นถึงความรักที่ค่อยก่อตัวขึ้นอย่างชัดเจน ไม่ดูยัดเยียด ไม่ดูเร่งรัด แต่ก็เหมือนหนังสือของจูลิแอนน์เล่มอื่น ๆ ที่มักจะขึ้นต้นเรื่องได้น่าอ่าน แต่ตอนกลางผ่อนลง อย่างน้อยเล่มนี้ตอนจบก็น่าติดตามดีค่ะ

ปัญหาใหญ่ของแม็กซ์ที่มีต่อเล่มนี้คือ คาแร็คเตอร์ของมาร์ติน ที่แม็กซ์รู้สึกว่าคนแต่งโกง ในตอนเปิดเรื่องมาร์ตินดูเหมือนชายเสเพลที่ไม่แคร์อะไรในโลก เป็นด้านที่แตกต่างของเอฟเวลีน แต่เอาเข้าใจแล้วการปูภูมิหลังของมาร์ติน (สปอยล์ คราวนี้ทำสปอยล์แบบใหม่ค่ะ แต่วิธีอ่านก็เหมือนเดิมคือ ลากเม้าท์ระบายตรงแถบดำ ๆ นั่นแหละ แล้วตัวหนังสือจะขึ้นมาเอง) ให้เคยแต่งงานมีลูกมีเมีย ก่อนจะสูญเสียทั้งสองไปในกองเพลิง ลักษณะนี้ไม่ใช่มาร์ตินที่เรารู้จัก เขาเป็นคนผ่อนคลายและไม่จริงจังกับชีวิต แม็กซ์คิดไม่ออกเหมือนกันว่าอะไรจึงทำให้เขาเปลี่ยนแปลงไปขนาดแต่งงานและมีลูก กลายเป็นคนที่มีความรับผิดชอบ มันน่าจะมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นกระตุ้นให้เขาเป็นอย่างนั้น แต่เหตุการณ์นั้น (ถ้ามี) ก็ไม่เคยถูกเล่าให้เราฟัง ทำให้เรารู้สึกเหมือนถูกหลอกยังไงไม่รู้ เพราะมาร์ตินไม่ใช่คนที่เราคิดว่าเขาเป็น เราเข้าใจนะว่าจูลิแอนน์กำหนดอดีตของมาร์ตินให้เป็นอย่างนี้เพื่อเพิ่มความ ลึกให้กับคาแร็คเตอร์ของเขา แต่มันไม่เวิร์ค และไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ

เราว่าเขาเด็กเกินไป (อายุในเรื่องน่าจะประมาณยี่สิบหกปี) การที่เขามีอดีตเช่นนั้น ในวัยแค่นี้มันดูไม่น่าเชื่อ และหลอกลวง และมันยังทำลายความลึกซึ้งที่เขามีกับเอฟเวลีนอีกต่างหาก

บอกตามตรงว่าตอนอ่านถึงตอนที่มาร์ตินเล่าถึงอดีตของตัวเองให้เอฟเวลีนฟัง มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่เราคิด มันไม่เข้ากับเนื้อเรื่อง และโดดออกมาอย่างไม่น่าจะเป็น และมันคือประเด็นที่ทำลายเรื่องนี้ทั้งเรื่องสำหรับแม็กซ์ค่ะ

คนอื่นอาจจะไม่รู้สึกนะคะ แต่แม็กซ์ทนไม่ได้ เวลาตัวละครทำอะไรที่ขัดกับคาแร็คเตอร์ของเขาเอง ถ้าประเด็นนี้ไม่เป็นปัญหาสำหรับคุณ แม็กซ์ว่าเล่มนี้ถือว่าน่าอ่านเล่มนึงทีเดียวเลยล่ะ

สำหรับแม็กซ์มันก็เลยได้แค่ 57 ทั้งที่น่าจะได้เยอะกว่านี้นะคะ แต่เราเปลี่ยนความรู้สึกต่อมาร์ตินไม่ได้จริง ๆ