Captives of my desire // Johanna Lindsey

เมื่อแรกได้ข่าวว่าหนังสือเล่มใหม่ของโจฮันน่า ลินด์เซย์ชื่อเรื่องว่า Captives of my desire แม็กซ์ก็เกิดอาการดีอกดีใจ กระดี๋กระด๋าเต็มที่ เพราะดูจากชื่อเรื่องแล้วทำให้นึกถึงหนังสือเรื่อง Prisoner of my desire ที่แม้จะเป็นหนังสือที่แม็กซ์ไม่ชอบเอาเสียเลย แต่แม็กซ์ก็ดันไปปิ๊งกะผู้ร้ายของเรื่องเข้าให้น่ะสิ

อาการปิ๊งผู้ร้ายคนนี้เป็นเรื่องเฉพาะตัวของแม็กซ์ที่ไม่เหมือนใคร และเท่าที่คุยกะเพื่อนมา ก็เห็นมีแต่เพื่อนที่สนิทกันมากคนเดียวเท่านั้นที่คิดอย่างเดียวกันว่า พีชายนางเอกที่เป็นตัวร้ายคนนี้โคตรจะน่าสนใจ

แม้ไม่แน่ใจว่าโจฮันน่าจะมีความสามารถเพียงพอหรือไม่ในการเขียนให้ตัว ร้ายสุดขั้วอย่างนั้นกลายเป็นพระเอกได้ แต่แม็กซ์ก็ยังหวังจะได้อ่าน และด้วยชื่อเรื่องที่มันคล้ายกัน ความเข้าใจผิดจึงเกิดขึ้น

เพราะเรื่องนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวกะ POMD เลยน่ะสิ แต่เป็นเล่มต่อของหนังสือชุดสุดฮิตของโจฮันน่า นั่นก็คือมัลโลรี่

เรื่องราวที่จ่าหัวหน้าปกว่าเป็น A Mallory Novel แต่ทั้งพระเอกนางเอกไม่มีใครนามสกุลมัลโลรี่เลย อันที่จริงก็ไม่แปลกหรอกนะ เพราะหนังสือเล่มแรกในชุดอย่าง Love Only Once ทั้งพระเอกนางเอกก็ไม่ใช้นามสกุลมัลโลรี่เช่นกัน เล่มนี้มันไปเกี่ยวกะมัลโลรี่เพราะเป็นเรื่องพี่ชายของสะใภ้มัลโลรี่ ที่ดูท่าแล้วโจอันน่าคงหากินกะพี่น้องตระกูลแอนเดอร์สันนี่ไปอีกหลายคนที เดียว

อยากสรุปว่าเล่มนี้เกือบสนุกค่ะ มันสนุกกว่างานในยุคหลัง (ที่ร่วงโรยแล้ว) ของโจฮันน่า แต่ก็มีบางอย่างที่ทำให้แม็กซ์คิดว่า มันน่าจะดีกว่านี้ได้

ดรูว แอนเดอร์สันเป็นนักเดินเรือหนุ่มโสดหล่อเหมือนกะที่พระเอกในโรแมนซ์เป็นกัน เขาหลบหนีความรัก ไม่ต้องการถูกผูกมัด แต่ก็ต้องมาติดใจกะลูกสาวโจรสลัดที่ถูกส่งมาออกงานในลอนดอน กาเบรียล (ที่ออกเสียงเบรียลยาววววววว เพราะถ้าสั้นมันจะเป็นชื่อผู้ชาย) ไม่ในลูกสาวโจรสลัดที่ก๋ากั๋น ซ่าส์แต่ไร้สมองเหมือนแบบอย่างที่นิยมกันในโรแมนซ์ นี่เป็นจุดที่แม็กซ์ชอบ เธอเป็นหญิงสาวที่ใช้เวลาสิบแปดปีอยู่อย่างสุภาพสตรีอังกฤษทั่วไปกับมารดา เมื่อแม่ตายลงเธอจึงออกตามหาพ่อและพบว่าเขาเป็นโจรสลัด เธอจึงใช้ชีวิตต่ออีกสามปีในฐานะลูกสาวของโจรสลัด เธอมีสามัญสำนึกและยินดีที่จะมีคู่ และอีกอย่างที่แม็กซ์ชอบก็คือ เธอดูออกว่าดรูวไม่ต้องการผูกมัดตัวเองกับเธอ แก๊บบี้ไม่หรอกตัวเองเหมือนนางเอกโรแมนซ์ทั่วไปที่คิดว่าตัวเองจะต้องเป็นคน เอาชนะใจหนุ่มเสเพลได้ (ซึ่งเจ้าหล่อนทำได้ แต่ก็เพราะเป็นนางเอก) เธอมองหาผู้ชายที่เหมาะสมกับเธอ

เรื่องมันน่าจะสนุก เพราะมีองค์ประกอบหลายอย่างที่แม็กซ์ชอบ แต่เป็นเพราะดรูวไม่ได้เรื่อง จึงทำให้เรื่องนี้จึงเป็นแค่ เกือบสนุกเท่านั้นเอง

พฤติกรรมหลายอย่างของดรูวอาจกลายเป็นสิ่งยอมรับได้ ถ้าเพียงแต่โจฮันน่าเติมความรู้สึกเข้าไปสักนิด อธิบายให้คนอ่านเข้าใจแรงกระตุ้นพฤติกรรมเหล่านั้นของดรูวให้คนอ่านรู้ มันก็จะกลายเป็นหนังสือที่ลงตัวอย่างมากเล่มหนึ่ง

ด้วยความเมาดรูวพลั้งปากเปิดเผยความจริงเรื่องการเป็นลูกสาวโจรสลัดของ แก๊บบี้ออกไป ทำลายโอกาสที่จะได้แต่งงานในวงสังคมชั้นสูงของลอนดอนของเธอลง เขาไม่ขอโทษเธอสักคำ ไม่แสดงความเสียใจให้เห็น ยังทำตัวงี่เง่าเหมือนเดิม และนี่เป็นจุดที่แม็กซ์รับไม่ได้ ถ้าเพียงแต่โจฮันน่าบรรยายให้เราเห็นเข้าไปในจิตใจของดรูวว่าพฤติกรรมดัง กล่าวเป็นไปเพราะเขาไม่อยากให้เธอแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น เขาจึงทำลายชื่อเสียงของเธอ นั่นคงทำให้พฤติกรรมเขาดูดีขึ้นมาได้ แต่สิ่งนี้ไม่เคยถูกพูดถึง มีเพียงแต่บอกว่าเขาเมาเกินกว่าจะจำได้ว่าพูดอะไรออกไปบ้าง

นอกจากนี้ยังมีการกระทำอีกหลายอย่าง ที่แม็กซ์เข้าใจว่าเป็นความพยายามของคนแต่งในการให้คนอ่านตีความเอาเองว่า ทำเป็นรัก หวง หรืออยากเป็นเจ้าของ โดยที่ผู้ชายไม่รู้จักหัวใจตัวเองจึงแสดงออกอย่างนั้นไป แต่การบรรยายมันไม่กระจ่างเพียงพอน่ะสิ ก็เลยทำให้เรารู้สึกว่าดรูวมันไม่ได้เรื่อง

เข้าใจนะว่าคนแต่งพยายามเขียนเรื่องนี้ให้ดรูวมีความเหมือนกับเจมส์ ในเรื่อง Gentle Rogue แต่เล่มนั้นโจฮันน่าทำได้ดีนะ ที่ทำให้คนอ่านรู้สึกว่าพฤติกรรมประหลาด ๆ ของเจมส์เป็นไปเพราะความรัก แต่เล่มนี้มันไม่ชัด

ไอ้ความไม่ชัดนี่แหละเป็นข้อด้อยข้อใหญ่มากของเรื่อง ทำให้เรื่องที่ควรสนุกเล่มนี้สอบตกไปอย่างหวุดหวิด