ในที่สุดแม็กซ์ก็ได้อ่านหนังสือที่ตัวเองถือว่า ตั้งหน้าตั้งตารอคอยแห่งปีนี้เล่มนึง Hunters: Heart and Soul ซึ่งเป็นรวมเรื่องสั้นสองเรื่องซึ่งเป็นเรื่องราวของตัวละครเด่นในหนังสือ ชุด Hunters ของไชโล วอร์คเกอร์
คำเตือนนำหน้ามาเลยก็คงบอกว่า ไม่ใช่แฟนหนังสือชุดนี้จงถอยไป เพราะเหตุการณ์หลายอย่างที่กล่าวถึงในเรื่องจะทำให้คุณงงกะชีวิตมากหากไม่ เคยอ่านเล่มก่อนหน้ามาก่อน ทั้งลีแอนดร้า และมาลาไคเป็นตัวละครที่มีบทบาทในชุดฮันเตอร์อย่างมาก เรื่องราวของพวกเขาถูกเล่าผ่านเล่มอื่น ๆ มาแล้วเกือบครึ่ง ดังนั้นเรื่องสั้นที่ออกจึงเป็นเพียงฉากจบของเรื่องราวที่ยาวนานเท่านั้นเอง
ลีแอนดร้าเป็นแม่มดที่ทรงอำนาจ ในขณะเดียวกันเธอก็เป็นแวมไพร์ คุณสมบัติทั้งสองอย่างไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดขึ้นได้ง่ายนัก เพราะแม่มดส่วนใหญ่จะเสียชีวิตหากถูกเปลี่ยนเป็นแวมไพร์ แต่เธอรอดมาได้ และถูกเชื่อว่าจะเป็นแม่มดที่ทรงอำนาจที่สุดในโลกแห่งฮันเตอร์ เรื่องราวความรักระหว่างลีแอนดร้าและไมค์เป็นตัวอย่างที่เด่นชัดที่ว่า คุณควรจะต้องอ่านหนังสือชุดนี้มาก่อน มิเช่นนั้นอาจจะหลงทางด้วยความงง ในเล่มก่อนหน้าลีแอนดร้าเป็นสมาชิกของกลุ่มที่จ้องทำลายล้างฮันเตอร์ เธอถูกครอบงำให้เกลียดฮันเตอร์และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอทำร้ายไมค์จน เกือบตาย หลังจากรู้ความจริงว่าอะไรเป็นอะไร ลีแอนดร้าก็ไม่อาจให้อภัยกับตัวเองได้ และรู้สึกผิดมานับจากนั้น ไม่สำคัญเลยว่าไมค์ได้ให้อภัยเธอหมดแล้ว เรื่องสั้นนี้เป็นการเล่าเรื่องต่อเนื่องจากเหตุการณ์วันที่เธอยิงไมค์ ห้าปีผ่านไปลีแอนดร้าก็ยังไม่อาจให้อภัยตัวเองได้ ในขณะเดียวกันกลุ่มฮันเตอร์ก็ได้เจอกับแม่มดที่ทรงอำนาจอีกคนที่ยังเด็ก เหมือนกับที่ลีแอนดร้าเคยเป็น เพียงแต่คราวนี้มอร์แกนโหดเหี้ยมและไร้ความปราณี และเล็งเห็นว่าลีแอนดร้ามีจุดอ่อน
ปัญหาของเรื่องนี้ก็คือ เซ็กส์ที่มากจนเกินไป และความรู้สึกหมกหมุ่นกับตัวเองของลีแอนดร้า แม็กซ์อ่านเรื่องนี้แล้วก็อยากจะบอกกะเธอว่า โลกไม่ได้หมุนรอบตัวเธอหรอกนะ คนจะได้สนใจการกระทำในอดีตของเธอนัก มันห้าปีแล้ว (แล้วก็หลายปีแล้วด้วย นับจากแม็กซ์อ่านเล่มที่ลีแอนดร้าทรยศไมค์) ลืมลืมมันไปบ้างก็ได้ (โว้ย รำคาญแล้ว) ผิดหวังที่ลีแอนดร้าไม่ซ่าส์อย่างที่คิด ไม่เหมือนกับที่เธอเป็นเมื่อปรากฎตัวในเล่มก่อนหน้า ที่สำคัญไม่ชอบผู้ชายชื่อไมค์ ถ้าเป็นไมเคิลยังพอทนค่ะ แต่ไม่ชอบไมค์จริงจริง
ส่วนเล่มสั้นเรื่องที่สองเป็นเรื่องราวของมาลาไคซึ่งหัวหน้าใหญ่ของสภา ที่ทำหน้าที่ดูแลสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติ เขาเป็นแวมไพร์อายุมากกว่าพันปี แข็งแกร่งขนาดที่ไม่เกรงกลัวต่อแสงอาทิตย์อีกต่อไปแล้ว เขาเป็นตัวละครซึ่งถ้าเทียบก็คงเหมือนกับที่แอชรอนเป็นในชุดดาร์คฮันเตอร์ (เพียงแต่ไม่งี่เง่า หรือทุกข์ทรมานเท่า) เรื่องนี้เองที่เป็นเล่มที่แม็กซ์รอร้อรอ แม็กซ์ชอบมาลมาก และในเล่มนี้ก็ไม่ถึงกับผิดหวัง เพียงแต่รู้สึกเสียดายที่เรื่องมันสั้นไปหน่อย เรายังเห็นว่ามีอีกหลายประเด็นที่น่าจะเล่นจนกลายเป็นหนังสือเล่มหนาได้ ไม่น่าจะมาเขียนเป็นเรื่องสั้นแค่นี้เลย มาลาไคเป็นตัวละครที่สมควรมีหนังสือเป็นของตัวเอง (เล่มหนา ๆ ไม่ใช่เรื่องสั้นแค่นี้)
เช่นเดียวกับเรื่องของลีแอนดร้า คุณจำเป็นจะต้องอ่านเล่มก่อนหน้าในชุดมาก่อนจึงจะเข้าใจความสัมพันธ์ที่ซับ ซ้อนระหว่างมาลาไคกับหญิงสาวในความฝันของเขา และระหว่างเขากับเคลซี่ เป็นเวลานับร้อยปีที่มาลาไคฝันถึงสตรีคนที่จะมาเป็นคู่ชีวิตของเขา เธอมาเยี่ยมเยียนเขาในความฝัน แต่ไม่เคยยอมให้เขาเห็นใบหน้าของเธอ สำหรับแวมไพร์ที่มีอายุยืนยาวเช่นเขานั่นเป็นความหวังที่ทำให้เขายังเลือก ที่จะมีชีวิตอยู่ แต่แล้วเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเรื่องของลีแอนดร้าก็ทำให้มาลต้องทบทวนการมี ชีวิตอยู่ของเขาอีกครั้ง เขาหลบไปเลียแผล (ใจ) ที่อลาสก้า จนกระทั่งเคลซี่สมาชิกของสภาอีกคนเดินทางมาเพื่อตามให้เขากลับไป เคลซี่เป็นแม่มดอายุน้อย (ไม่ถึงร้อยปี) เธอใช้ความพยายามต้านทานเสน่ห์ของมาลาไคมาตลอดหลายปีที่เจอกัน แต่แล้วการพบปะกันที่อลาสก้าก็ทำลายความพยายามทั้งหมดของเธอลง
ถ้าเล่าต่อก็จะเป็นสปอยล์ แต่อาจจะเล่าน่ะ ดังนั้นถ้าไม่อยากรู้ ก็เลิกอ่านไปนะคะ
คนอ่านไม่จำเป็นต้องไอคิวสูงมากหรอกนะ ก็คงเดาได้ว่าเคลซี่ก็คือหญิงสาวในความฝันของมาลาไคนั่นเอง เพียงแต่เธอไม่รู้ตัว และมาลก็ไม่รู้ด้วยเช่นกัน เมื่อมาลรับรู้ความจริงที่ว่าเคลซี่เป็นผู้หญิงในฝันของเขา ก็ไม่มีอะไรหยุดเขาจากเคลซี่ได้ ปัญหาของเรื่องนี้ก็อย่างที่บอกนั่นแหละ คือมันสั้นเกินไป แม็กซ์รู้สึกว่ามันมีประเด็นหลายเรื่องที่น่าจะขยายเล่นต่อได้ แต่คนแต่งก็เลือกที่จะเขียนเรื่องราวของตัวละครที่น่าสนใจมากที่สุดในชุด เป็นเพียงแค่เรื่องสั้น
สุดท้ายสำหรับคนที่ไม่ได้อ่านชุดนี้ แม็กซ์ก็คงแนะนำให้เฉพาะคนที่ขวัญแข็งสักหน่อยเพราะเล่มอื่นในชุดฮันเตอร์ ที่ออกเป็นอีบุ๊กนั้น menege ทั้งนั้นค่ะ แต่เล่มที่พิมพ์ออกกะเบิร์คเลย์นี่ไม่ใช่นะคะ ไม่มีเราสามคนในเรื่องค่ะ ซึ่งแม็กซ์ว่าเหมาะสมดีแล้วล่ะ
No comments:
Post a Comment