She's No Fairie Princess // Christine Warren

ถึงชื่อเรื่องจะบอกอย่างนั้น แต่ฟีออน่าก็เป็นเจ้าหญิงแห่งภูติ ที่ร้ายไปกว่านั้นเธอหลานคนโปรดของราชินีแม็บแห่งอาณาจักรภูติ เป็นคนที่ได้รับคาดหมายว่าจะได้รับแต่งตั้งให้เป็นผู้สืบทอดบัลลังค์แห่งซี ลี่ คอร์ท (เสริมความรู้นิดนึง อาณาจักรภูติหรือที่เรียกกันว่าแฟรี่นี่แบ่งเป็นสองอาณาจักรใหญ่คือ ซีลี่ และอันซีลี่ โดยที่ซี่ลี่เป็นดินแดนแห่งแสงสว่าง ภูติที่อยู่ที่นี่ขึ้นชื่อว่าเรื่องรักศิลปะ บทกวี การแสดง ในขณะที่อันซีลี่เป็นดินแดงแห่งความมืด เชี่ยวชาญด้านเวทมนตร์ แต่การจะบอกว่าอาณาจักรใดดีหรือเลวนี่ขึ้นอยู่กับคนแต่งว่าจะกำหนดบทบาทให้ แต่ละคอร์ทเล่นกันยังไง อย่างในชุดเมอรี่ เจนทรี้ของลอเรล เค แฮมิลตันนี่อันซี่ลี่เป็นฝ่ายที่ดีกว่า เพราะซื่อสัตย์ต่อความบทพร่องของตัวเอง ในขณะที่ซีลี่จะซ่อนความเหี้ยมไว้ในฉากหน้าที่สวยงาม)

ฟีออน่าเบื่อเต็มทีกับชีวิตเจ้าหญิง และถึงเวลาที่เธอจะหนีเที่ยว ที่ใดจะดีไปกว่าดินแดนที่ป้าของเธอห้าม โลกมนุษย์

หนังสือเรื่องนี้เป็นหนึ่งในชุด The Novel of Other ซึ่งหมายถึงสิ่งมีชีวิตอื่นนอกจากมนุษย์ ถ้านับจำนวนเล่มที่ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์เซ็นต์มาร์ติน เล่มนี้เล่มสองในชุด แต่ความจริงแล้วเรื่องราวก่อนหน้าถูกตีพิมพ์เป็นอีบุ๊คกับสำนักพิมพ์อีลอร่า สเคฟ ตัวละครหลายตัวที่โผล่มาแบบมีเจ้าของก็คิดไว้ได้ว่ามีเรื่องราวของเขาแล้วใน เล่มก่อนหน้า (ไปหาอ่านกันเอง แต่เราเตือนว่าไม่ค่อยหนุกค่ะ)

เล่มนี้เป็นงานชิ้นแรกในจำนวนหลายชิ้นของคริสตีน วอร์เรนที่เราอ่านแล้วลงความเห็นว่าสนุก เล่มก่อนหน้านี้ของเธอ "หมาป่าอยู่ที่ประตู" ถือเป็นหนังสือที่อ่านแล้วลืมเลือนไปได้อย่างรวดเร็วจนไม่น่าเชื่อ ทั้งที่เพิ่งอ่านไปเมื่อราวเดือนมีนาคม แต่เรากลับจำอะไรไม่ได้เลย มันน่าเบื่อขนาดนั้น

แต่สำหรับ She's no fairie princess เล่มนี้กลับแตกต่างออกไปจนเหลือเชื่อ

เราชอบฟีออน่าที่ทำตัวฉลาดสมกับเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีอายุ 250 ปี (ภูติมีชีวิตเป็นนิรันดร์จำได้ไหม) สิ่งสุดท้ายที่เราจะทนได้สำหรับนางเอกก็คือระดับไอคิว (ซึ่งไม่ได้วัดกันด้วยใบปริญญาที่นางเอกมี แต่เป็นพฤติกรรมของเธอที่แสดงออกในเรื่อง) เราชอบที่เธอมีชีวิตมายาวขนาดนั้นแล้วยังไม่เบื่อหน่ายโลก ไม่ทำพฤติกรรมซ้ำซากที่นางเอกหลายเรื่องชอบจะทำกัน

แต่เหนืออื่นใดเราชอบโทเบียส วอร์คเกอร์ (มันเอาอีกแล้ว คร่ำครวญถึงพระเอก) เราชอบที่เขาห้ามใจตัวเอง เพราะรู้ว่าการเข้าไปยุ่งกับเจ้าหญิงแห่งภูติเป็นการก่อปัญหาใหญ่ให้กับฝูง ของเขา (พระเอกเป็นหมาป่า บอกไปแล้วรึยังเนี่ย) แต่เมื่อถึงจุดนึงที่เขาไม่อาจปฏิเสธตัวเองได้อีก วอร์คเกอร์ก็ทุ่มตัวเองลงในความสัมพันธ์ด้วยทุกสิ่งที่เขามีอยู่

ความเป็นเจ้าหญิงของเธอไม่สำคัญ เมื่อชะตาเลือกเธอให้มาเป็นคู่ของเขา

ความมีชีวิตนิรันดร์ของเธอไม่สำคัญ แม้ว่าเขาเป็นเพียงหมาป่าธรรมดาที่ชีวิตจำกัด นั่นไม่ใช่ข้ออ้างที่ฟีออน่าจะตัดขาดจากความสัมพันธ์

เขาอาจจะเป็นเบต้าในฝูง (เบต้าเป็นเหมือนรองหัวหน้า เรื่องของหัวหน้านี่เขียนไปตั้งนานแล้ว) แต่เขาไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่าเกินกว่าที่จะเป็นเจ้าชายให้กับเจ้าหญิง แห่งภูติเขารู้จักตัวเองดีพอจะรู้ค่าของตัวเอง ไม่มีคำว่าไม่เหมาะสมเพราะความแตกต่างกันทางสถานะ เมื่อฟีออน่าเป็นของเขา เธอก็เป็นของเขา ไม่สำคัญว่าเธอจะเป็นอะไร

โอเค จบการพร่ำรำพันถึงตัวละครในเรื่อง หันมาพูดกันด้านเนื้อเรื่องบ้าง ถ้าคุณชอบพล็อตเรื่องแปลกแหวกแนว หาที่ไหนไม่ได้ในโลก ก็ไปหาเล่มอื่นมาอ่านแล้วกันนะคะ เพราะพล็อตเรื่องก็ธรรมดาไม่ได้สร้างสรรอะไร

เปิดเรื่องหลังจากฟีออน่าหนีมาเที่ยวในโลกมนุษย์ ยังไม่ทันที่เธอจะทำอะไรก็เผชิญหน้ากับเดม่อนปีศาจจากอีกโลกนึง และทำให้เธอได้เจอกับวอร์คเกอร์ซึ่งตรวจตราพื้นที่แถวนั้นอยู่ หลังจากนั้น นอกจากการไล่ล่าเดม่อนที่ขึ้นมาบนโลกและออกฆ่ามนุษย์ก็เกิดขึ้นไปพร้อมกับ ความรักระหว่างฟีออน่าและวอร์คเกอร์ (พล็อตเดิม แม็กซ์บอกแล้วใช่ไหม)

ไม่ได้มีปริศนาอะไรที่ต้องขบคิด อ่านสนุกเพลิดเพลิน

อ่านเรื่องนี้แล้ว ทำให้เรามีกำลังใจในการตามอ่านงานเล่มอื่นของคริสตีน วอร์เรนมากขึ้นค่ะ