Alway time to die // Elizabeth Lowell & The Duke's Indiscretion // Adele Ashworth

เอว่อนที่พูดถึงไม่ใช่เครื่องสำอางค์หรอกนะคะ ถ้าคุณเป็น "ของจริง" ในวงการโรแมนซ์ เมื่อได้ยินคำว่าเอว่อน คุณจะต้องคิดถึงชื่อสำนักพิมพ์ที่เป็นส่วนหนึ่งของบริษัทฮาร์เปอร์คอลลินส์ ไม่ใช่เครื่องสำอางค์ขายตรงเป็นอันขาด

อาทิตย์ที่ผ่านแม็กซ์เกิดอาการผีเอว่อนเข้าสิง บ้าอ่านหนังสือของสำนักพิมพ์นี้หลายเล่มติดกัน เริ่มตั้งแต่

Alway time to die ของอลิซาเบ็ธ โลเวล นักเขียนที่จนบัดนี้แม็กซ์ก็ยังเสียใจที่เธอหันไปเขียนแนวสืบสวนสอบสวนซะ แล้วเรื่องปลอบใจก็คือ เธอเขียนมันได้ดีกว่าที่จูลี่ การ์วู้ดฝันว่าจะเป็นได้ แม็กซ์ชอบงานโรแมนซ์ของเธอมากกว่าสืบสวน แต่ก็ไม่ใช่ว่าแนวสืบสวนจะไม่สนุก อย่างน้อยหนังสือของเธอก็ทำให้แม็กซ์อ่านจนดึกดื่น ตามลุ้นว่าใครเป็นผู้ร้ายแต่สำหรับเล่มนี้ผิดหวังค่ะ อาจเพราะแม็กซ์ฉลาดกว่าตัวละครที่เดาเรื่องตั้งแต่ครึ่งเล่มแล้วว่าใครเป็น ผู้ร้าย และมีความเป็นมายังไง ในขณะที่พระเอกกะนางเอกยังงมหอยโข่งกันอยู่ อ่านไปก็เลยขัดใจว่า "ทำไมถึงคิดไม่ออกสักทีนะ" แต่เรื่องนี้มันก็ช่วยไม่ได้นี่คะ แม็กซ์ดันเก่งเกินพิกัดไปเอง (เอาเข้าไป)

เรื่องนี้นางเอกเป็นนักเขียน/นักสืบชาติกำเนิดของชาวบ้าน ถูกจ้างให้มาเขียนชีวิตประวัติของตระกูลวุฒิสมาชิกแห่งรัฐนิวเม็กซิโก แต่คนส่วนใหญ่ไม่อยากให้เธอเข้ามาขุดคุ้ยประวัติและอดีตของตระกูลที่นอง เลือด ทำให้นางเอกถูกตามปองร้าย และร้อนถึงพระเอกที่มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลนี้อีกคนต้องเขามาช่วยเหลือ

เรื่องนี้มันไม่เวิร์กเท่าไหรก็เพราะ แม็กซ์ไม่เข้าใจว่าทำไมนางเอกถึงได้ทู่ซี้สืบอยู่ได้ ทั้งที่คนตามฆ่า ไม่มีเหตุผลอะไรเลย เธอไม่มีส่วนได้เสีย ไม่มีความชัดเจนว่ามีเรื่องไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้น เธอให้เหตุผลว่า เมื่อรับงานแล้ว เธอต้องทำให้สำเร็จ แต่นั่นไม่มากไปหน่อยหรือไง ถ้าเธอเป็นคนหนึ่งในตระกูลที่ต้องการรู้ความจริงก็ไปอย่าง แต่นี่ไม่ใช่เลย ทำให้แม็กซ์ไม่เชื่อในพล็อตเรื่อง

The Duke's Indiscretion ของอเดล แอชเวิร์ธ สำหรับแม็กซ์แล้วถือว่าเล่มนี้เป็นการกลับมาของอเดลค่ะ หลังจากไปทะเลเสียหลายปี เล่มนี้เป็นเล่มที่ดีที่สุดที่เธอเขียนให้กับเอว่อน (ซึ่งมันไม่ใช่คำชมอะไรมากมายหรอกนะ เพราะงานที่เธอเขียนสมัยอยู่เบิร์คเลย์มันดีมากกว่านี้เยอะนัก) แม็กซ์ชอบทั้งพระเอกและนางเอก และพล็อตเรื่องที่เป็นเรื่องราวของความรัก โดยที่ไม่ต้องเจือปนพล็อตรองอะไรมากมายนัก

คอลินซึ่งมีตำแหน่งเป็นดยุค (ก็ชื่อเรื่องมันบอกอยู่แล้ว) ติดใจนักแสดงโอเปร่าสาวที่ชื่อล็อตตี้มาตลอดเวลาสามปีครึ่ง แต่เขายังไม่เคยมีโอกาสได้เจอกับเธอเลย จนกระทั่งวันหนึ่งที่เขาแอบเข้าไปหลังเวทีขณะที่เธอทำการแสดง สิ่งที่คอลินไม่รู้ก็คือ ล็อตตี้เองก็แอบชอบเขาอยู่ มันอาจไม่ใช่ความรัก แต่ก็มากพอจะทำให้เธอเลือกให้เขามาเป็นคู่ชีวิต

นั่นก็เพราะว่าล็อตตี้ไม่ใช่นักแสดงโอเปร่าทั่วไป อีกตัวตนหนึ่งของเธอคือชาร์ล็อตต์ น้องสาวของท่านเอิร์ล เธอรู้ว่าคอลินชอบเธอในฐานะของล็อตตี้มากพอจะยอมแต่งงานกับเธอ เพราะเขารู้ว่า คงไม่มีวันได้ล็อตตี้ไปครอบครองในฐานะอื่นได้ นอกจากการทำให้เธอกลายเป็นดัชเชสของเขา

เรื่องนี้นางเอกเป็นฝ่ายของพระเอกแต่งงานค่ะ ชาร์ล็อตต์ยื่นข้อเสนอที่คอลินไม่อาจปฏิเสธได้ แต่การแต่งงานเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของคนสองคนที่แตกต่างกัน คอลินไม่ปลื้มนักหรอกที่รู้ว่า เขาถูกเลือกเพราะมีเงินมากพอจะทำให้ความฝันของล็อตตี้เป็นจริงในการเป็นนัก แสดงโอเปร่าชื่อดัง ส่วนชาร์ล็อตต์ก็อิจฉาอีกตัวตนนึงของเธอเองที่ดึงความสนใจทั้งหมดของคอลิ นเอาไว้ได้ ในขณะที่ภาพลักษณ์ความเป็นเลดี้ผู้เรียบร้อยกลับถูกมองข้าม

พล็อตรองในเรื่องเกี่ยวข้องกับความพยายามขโมยดนตรีที่ชาร์ล็อตต์ได้รับมา จากอาจารย์ทางดนตรีของเธอ ซึ่งไม่ค่อยมีน้ำหนักหรือน่าสนใจอะไรหรอก นั่นก็เพราะว่าพล็อตเรื่องไม่มีผลอะไรเลย แม็กซ์ชอบปฏิสัมพันธ์ระหว่างตัวพระเอกและนางเอกมากกว่า

เรื่องนี้สอบผ่านค่ะ